İnmeli hastalarda robotik cihazla yürüme eğitiminin fonksiyonel yürüme parametreleri üzerine etkisinin incelenmesi

Abstract

Bu çalışma inmeli hastalarda; konvansiyonel fizyoterapi yöntemlerine ek olarak robotik yardımlı yürüme cihazlarının yürüme parametreleri üzerine etkisini incelemek amacıyla planlanmıştır. Çalışmaya blok randomizasyon yöntemi ile yaş ortalamaları 60,17±6,97 olan konvansiyonel fizyoterapiye ek olarak nörofizyolojik yaklaşım temelli yürüme eğitimi alan 29 (21erkek, 8 kadın) inmeli birey ile (Grup I) 56,16±7,34 olan konvansiyonel fizyoterapiye ek robotik cihazla yürüme eğitimi alan 31(21 erkek, 10 kadın) inmeli birey (Grup II) dahil edilmiştir. Hastalar 30 seans tedaviye alınmadan önce ve alındıktan sonra; yürüme hızı 10 metre yürüme testiyle, spastisite Modifiye Ashworth skalasıyla, ambulasyon fonksiyonel ambulasyon sınıflamasıyla ve alt ekstremite motor skorlaması Fugl-Meyer testinin alt ekstremite bölümüyle değerlendirilmiştir. Çalışmanın sonucuna göre 10 metre yürüme testi sürelerinde nörofizyolojik yaklaşım temelli yürüme eğitimi grubunun robotik gruba göre daha üstün olduğu bulunmuştur(p<0,05). Fugl-Meyer testinde robotik cihazla yürüme eğitimi grubunda grup içi karşılaştırmalarda istatistiksel anlamlı fark saptanmıştır (p<0,05). Fugl-Meyer testi ve fonksiyonel ambulasyon sınıflaması skorlarında gruplar arasında istatistiksel olarak anlamlı fark bulunamadı(p>0,05). Modifiye Ashworth skalasına göre; her iki grupta da grup içi karşılaştırmalarda istatistiksel anlamlı fark bulundu(p<0,05). Her iki grupta program sonrası kalça ve diz fleksörlerindeki spastisite değerlerinde istatistiksel anlamlı fark bulunamazken(p>0,05), plantar fleksör spastisite değerinde grup I’in grup II’ye göre daha üstün olduğu bulundu (p<0,05). Çalışmamızın sonucunda; her iki fizyoterapi yönteminin de yürüme parametrelerinin gelişmesinde etkili olduğu ancak yöntemlerin birbirine üstünlüğü olmadığı sonucuna varılmıştır.

This study was performed in stroke patients; in addition to conventional physiotherapy methods, it was planned to investigate the effect of robotic assisted walking devices on walking parameters. With the block randomization method, the mean age of the subjects was 29 (21 males, 8 females) who received neurophysiologic approach based walking training in addition to conventional physiotherapy with a mean age of 60,17 ± 6,97 (Group I) and 56,16 ± 7,34 31 (21 males, 10 females) stroke subjects (Group II) receiving training in physiotherapy with robotic gait training were included. Patients were treated before and after taking 30 sessions of treatment; walking speed was assessed with a 10-m walking test, spasticity Modifiye Ashworth scale, ambulatory functional ambulance classification and lower extremity motor scoring with the lower extremity of the Fugl-Meyer test. According to the results of the study, neurophysiologic approach based walking training group was found to be superior to robotic group in 10 meter walking test time (p <0,05). In the Fugl-Meyer test, there was a statistically significant difference in intra-group comparisons in the robotic walking training group (p <0,05). No statistically significant difference was found between the groups in the Fugl-Meyer test and functional ambulance classification scores (p> 0.05). According to the modified Ashworth scale; There was a statistically significant difference between the groups in both groups (p <0,05). There was no statistically significant difference in spasticity values between the hip and knee flexors after the program in both groups (p> 0,05) and group I better results than to group II in the plantar flexor spasticity values (p <0,05). At the end of our study; both physiotherapy methods were effective in the development of gait parameters but the methods were not superior to each other.