Tip-2 diabetes mellitus, kardiyak otonom disfonksiyon ve sessiz miyokard iskemisi

Abstract

Kardiyak yakınması olmayan 60 tip-2 diabetik hastada, sessiz miyokard iskemisi ve onun otonom disfonksiyonla ilişkisi araştırıldı. Tüm hastalara otonom fonksiyon testlerinden sonra, egzersiz testi ve talyum miyokard perfüzyon sintigrafisi yapıldı. Sessiz iskemi grubu olarak, egzersiz testinde ST segmentinde > 1mm depresyonu olan ve talyum miyokard perfüzyon sintigrafisinde bunun reversible defektlerle desteklendiği olgular kabul edildi. Kardiyak otonomik disfonksiyon olarak, aşağıdaki testlerden iki ya da daha fazlasının anormal bulunması kabul edildi. Bu testler şunlardı;1)istirahat kalp hızının (15 dakikalık dinlenme sonrası) 100 atım/ dakika, ya da üzerinde olması, 2) elektrokardiyografik olarak, derin soluk alıp vermekle atımlar arası hız farkının olmaması , ya da 10 atım/dakikadan az olması, 3) valsalva manevrası sırasındaki en uzun RR süresinin, en kısaya oranının 1,1 ya da altında olması, 4) hemen ayağa kalktıktan sonra 30. atım sıralarındaki RR süresinin, 15. atımdaki RR süresine oranının 1 ya da altında olması, 5) bir dakikalık ayakta durmayı takiben alınan sistolik kan basıncında, 30mmHg ya da üzerinde düşüş olması. Diabetik 60 hastanın 21'inde (%35) kardiyak otonom disfonksiyon bulundu. Sessiz miyokard iskemisi 10 hastada (%16,7) tesbit edildi ve sessiz miyokard iskemisi otonom disfonksiyonu olan hastalarda olmayanlara göre daha sıktı (%36'ya karşılık %5, p=0,0003). Sonuç olarak, sessiz miyokard iskemisinin, kardiyak otonom disfonksiyonu olmayan diabetiklerde o kadar da sık olmadığı, kardiyak otonom disfonksiyon varlığında sıklığının arttığı söylenebilir.