Kureyşîzâde Mehmed Fevzi Efendi’nin Câmiu’s-salavât ve Seyfü’l-cihâd fî nasri’l-ibâd Risaleleri -inceleme, transkripsiyon ve kaynaklarının tespiti-

Abstract

Kureyşîzâde Mehmed Fevzi Efendi, Osmanlı Devleti’nin son döneminde yaşamış alimlerdendir. Kureyşîzâde Mehmed Fevzi Efendi’nin yayımlanmış yetmiş beş eseriyle yazma halinde iki küçük risâlesi tespit edilmiştir. İbadetlerle ilgili ise bilinen on bir eseri mevcuttur. Bu çalışmada Kureyşîzâde Mehmed Fevzi Efendi’nin ibadetlerde ilgili olarak yazdığı Câmiu’s-Salavât ve Seyfü’l-cihâd fî nasri’l-ibâd adlı risalelerinin transkripsiyonu, incelenmesi ve kaynaklarının tespit edilmesi amaçlanmıştır. Tez giriş, üç bölüm ve sonuçtan oluşmaktadır. Giriş bölümünde çalışmanın konusu, amacı, yöntemi ve kaynakları üzerinde durulmuştur. Birinci bölümde Kureyşîzâde Mehmed Fevzi Efendi’nin hayatı, ilmi kişiliği ve eserlerinden kısaca bahsedilmiştir. İkinci bölümde Câmiu’s-salavât adlı risâlenin transkripsiyonu yapılmış, kaynakları tespit edilmiş, risale hakkında genel bilgilere yer verilip muhtevası incelenmiştir. Üçüncü bölümde ise ikinci bölümde olduğu gibi Kureyşîzâde Mehmed Fevzi Efendi’nin Seyfü’l-cihâd fî nasri’l-ibâd adlı risâlesinin transkripsiyonu ve kaynaklarının tespiti yapılmış, risale hakkında genel bilgilere yer verilip muhtevası incelenmiştir.

Kureyşîzâde Mehmed Fevzi Efendi is one of the scholars who lived in the last period of the Ottoman Empire. Seventy-five published works and two small treatises in manuscript have been identified of Kureyşîzâde Mehmed Fevzi Efendi. He has eleven works identified on worship. In this study, it is aimed to transcribe, analyze and determine the sources of the epislers named Câmiu’s-Salavat ve Seyfü’l-jihâd fî nasri’l-ibâd, written by Kureyşîzâde Mehmed Fevzi Efendi about worship. The thesis consists of an introduction, three chapters, and a conclusion. The subject, purpose, method and sources of the study are emphasized in the introduction. In the first chapter, the life, scientific personality and works of Kureyşîzâde Mehmed Fevzi Efendi are briefly mentioned. The episler named Câmiu’s-salavât was transcribed, its sources were determined, general information about the episler was explained and its content was examined ın the second part. In the third chapter, as in the second chapter, the transcription and sources of Kureyşîzâde Mehmed Fevzi Efendi’s episler named Seyfü’l-cihâd fî nasri’l-ibâd were determined, general information about the episler was given and its content was examined.