Enfektif hastalarda F-18 FDG ile lökosit işaretlemede insülinin ve glukagonun bağlanma etkinliği üzerindeki etkisi

Abstract

Amaç: Enfeksiyon tanısında F-18 FDG ile lökosit işaretleme yaparak PET/BT cihazında görüntüleme henüz rutin pratiğe girmemekle birlikte üzerinde bir süredir çalışılmaktadır. Ancak F-18 FDG ile lökositlerin bağlanma etkinliği düşük düzeyde kalmaktadır. Biz çalışmamızda, enfeksiyon ön tanılı hastalarda insülin ve glukagon kullanımının F-18 FDG ile lökosit işaretleme üzerindeki etkisini belirlemeyi amaçladık. Gereç ve yöntem: Enfeksiyon ön tanısı ile başvuran 7 gönüllü çalışmaya dahil edildi. Gönüllülerin açlık kan şekeri 80-120 mg/dl arasında idi. Gönüllülerden alınan 20 ml venöz kandan lökositler izole edildi. Oda ısısında inkübe edilen ve 2 mCi F-18 FDG ile işaretlenen 3 grup oluşturuldu. Grupların birine 10 IU kristalize insülin, ikincisine 0,1 mg glukagon ilave edildi. Son gruba ise herhangi bir şey eklenmedi. Her grup için elde edilen materyal santrifüj edilerek bağlı lökositlerin çökmesi sağlandı. Bağlı olan ve bağlı olmayan komponent aktiviteleri ayrı ayrı ölçülerek total aktivite elde edildi. Bağlı komponent aktivitesi total aktiviteye bölünerek bağlanma yüzdesi hesaplandı. Elde edilen veriler, SPSS 25.0 programıyla analiz edildi. p<0,05 değerler istatistiksel açıdan anlamlı olarak değerlendirildi. Bulgular: F-18 FDG işaretli lökosit bağlanma yüzdeleri insülinli, glukagonlu ve hiç birşey eklenmeyen gruplarda sırasıyla %31,57 (±%5,9), %30 (±%6,2) ve %27,57 (±%4,3) olarak bulundu. Her 3 grubun bağlanma yüzdeleri arasında istatistiksel açıdan anlamlı fark saptanmadı (p=0,418). Sonuç: F-18 FDG ile lökosit işaretleme, enfeksiyon tanısında kullanılması mümkün olan bir yöntem olup, invitro işaretleme esnasında insülin ve glukagon kullanımı bağlanma etkinliğini değiştirmemektedir