“BUNCA VARLIK VAR İKEN GİTMEZ GÖNÜL DARLIĞI” YUNUS EMRE’DE HEPİTALİZM VE GÖNÜLLÜ SADELİK

Abstract

Yunus Emre, 13. yüzyılda, varlığı doğruya ve birlikteliğe çağrı olan, İslam’ın gereklerini bireysel tecrübeye dönüştüren öncü âlim ve mutasavvıflardandır. Bu tecrübeyle evreni, insanı ve kendi çağını algılama sistematiği ve işaret ettikleri, yüzyılları aşan bir ufukla günümüze de hitap etmektedir. Hepitalizm, “yüzyılımızın karşı karşıya kaldığı materyalist düşünce tarzının sonucu olan israfı, açlığı, yoksulluğu, eşitsizliği, çatışmacılığı, ayrımcılığı, küresel saldırıları, iklim değişikliğini ve toplumsal cinsiyet önyargılarını aşmanın ve büyük zorlukları çözmenin yanında, ülkelerde, mutluluğu, psikolojik iyi oluşun, esenliğin, farklılıkların birlikteliğinin, özgürlüğün önceliğini ve insanın mutluluğunu önceleyen küresel kalkınma paradigmasıdır.” Benzeri olan gönüllü sadelik de “tüketimi ve tüketime bağımlılığı en aza indirmek ve günlük faaliyetlerde de doğrudan kontrolü en fazlaya çıkarmak için istenen bir yaşam biçiminin birey tarafından seçilme düzeyidir.” Bu bildiride Yunus Emre’nin 700 yıl önce bir yaşam şekline dönüştürdüğü yaşam tavrının, günümüzdeki “hepitalizm”e ve “gönüllü sadelik”e nasıl karşılık geldiği incelenecektir.