Kronik kabızlığı olan hastalarda postüral stabilizasyon temelli pelvik taban rehabilitasyonunun etkisi, randomize kontrollü çalışma

Abstract

Bu çalışmada, postüral stabilizasyon temelli pelvik taban rehabilitasyonunun kronik kabızlığı olan bireylerde postür, diyafram ve pelvik taban kontrolü, yaşam kalitesi ve kabızlık semptomları üzerindeki etkileri incelendi. Çalışmamıza yaş aralığı 40,15±11,1 yıl olan 34 kişi katıldı. Randomizasyon rastgele olarak yapıldı ve katılımcılar rehabilitasyon (n=17) ve kontrol (n=17) olarak iki gruba ayrıldı. Tüm katılımcılar çalışmanın başında ve sonunda kabızlığın yaşam kalitesine etkisini ölçmek için Konstipasyon Yaşam Kalitesi Ölçeği (KYKÖ), pelvik tabana etkisini değerlendirmek için Pelvik Taban Etki Anketi (PTEA), genel yaşam kalitesi etkilenimini sorgulamak için SF-36 Yaşam Kalitesi Ölçeği (Kısa Formu) anketlerini doldurdu ve kişilerin dışkı tiplerini belirlemek için Bristol Kaka Skalası sorgulaması yapıldı. Ayrıca kişilerin postürünü değerlendirmek için New York Postür Analizi (NYPA); diyaframın işlevlerini ve İAB kontrolünü değerlendirmek için Solunum Sterotipi Testi, İntraabdominal Basınç Düzenleme Testi, Diyafram Testi; pelvik tabanı değerlendirmek için ise EMG biofeedback ile pelvik taban kas testi uygulandı. Daha sonra katılımcılara görselleri çekilerek oluşturulmuş alt-üst ekstremite ve gövde kaslarına yönelik esneme egzersizlerinin bulunduğu bir broşür verildi ve egzersizleri 3 hafta boyunca gün aşırı yapmaları istendi. Rehabilitasyon grubunda fizyoterapist eşliğinde 3 hafta, haftada 3 gün, günde 50’şer dakika postüral stabilizasyon temelli pelvik taban rehabilitasyonu uygulandı. Rehabilitasyon programı abdominal bölgeye yönelik manuel gevşetme uygulamaları, diyafram nefes egzersizi, İAB yönlendirme çalışmaları, EMG biofeedback ile pelvik taban kas yeniden eğitimi ve DNS egzersizlerinin kullanıldığı postüral stabilizasyon egzersizlerini içermekteydi. Kontrol grubundan ise sadece ev egzersizi broşürü uygulaması istendi. Çalışmamızda Bristol Kaka Skoru, NYPA, Solunum Sterotipi Testi, İntraabdominal Basınç Düzenleme Testi, Diyafram Testi, EMG biofeedback ile pelvik taban kas değerlendirmeleri, KYKÖ, PTEA, SF-36 değerlendirmelerinde rehabilitasyon grubunda ilk ve son değerlendirmeler arasında anlamlı farklar bulunurken (p<0,05); kontrol grubunda anlamlı bir değişim olmadı. Postüral stabilizasyon temelli pelvik taban rehabilitasyonunun, bulgulardaki anlamlı değişimlere bakılarak kronik kabızlıkta faydalı olduğunu ve alternatif bir tedavi olarak kullanılabileceğini düşünmekteyiz.

This study examined the effects of postural stabilization-based pelvic floor rehabilitation on posture, diaphragm and pelvic floor control, quality of life and constipation symptoms in individuals with chronic constipation. Thirty-four people with an age range of 40,15±11,1 years participated in our study. Randomization was done randomly and the participants were divided into two groups as rehabilitation (n=17) and control (n=17). At the beginning and end of the study, all participants completed the Constipation Quality of Life Scale (PAC-QOL) to measure the effect of constipation on quality of life, Pelvic Floor Impact Questionnaire (PFIQ) to evaluate the effect of constipation on the pelvic floor, SF-36 Quality of Life Scale (Short Form) questionnaires to question the general quality of life effect, and Bristol Stool Scale questionnaire was used to determine the stool types. In addition, New York Posture Rating (NYPR) was used to assess the posture; the Respiratory Stereotype Test, Intraabdominal Pressure Regulation Test, and Diaphragm Test were applied to evaluate the functions of the diaphragm and intraabdominal pressure control; and pelvic floor muscle evaluation was done using EMG biofeedback. Then, a brochure containing stretching exercises for the lower and upper extremities and trunk muscles, created with images, was given to the participants, and they were asked to perform the exercises every other day for 3 weeks. In the rehabilitation group, postural stabilization-based pelvic floor rehabilitation was applied for 50 minutes per day, 3 days a week, for 3 weeks, under the supervision of a physiotherapist. The rehabilitation program included manual relaxation techniques for the abdominal region, diaphragm breathing exercises, intraabdominal pressure guidance exercises, pelvic floor muscle retraining with EMG biofeedback, and postural stabilization exercises using DNS techniques. The control group was only asked to follow the home exercise brochure. In our study, while there were significant differences between the initial and final assessment in the rehabilitation group (p<0,05) in the Bristol Stool Score, NYPR, Respiratory Sterotype Test, Intra-abdominal Pressure Regulation Test, Diaphragm Test, EMG biofeedback pelvic floor muscle assessments, PAC-QOL, PFIQ, SF-36 there was no significant change in the control group. Based on the significant changes in the findings, we believe that postural stabilization-based pelvic floor rehabilitation is beneficial for chronic constipation and can be used as an alternative treatment.