V. S. Naipaul’s ambivalent attitude towards british imperialism in his selected novels

Abstract

V. S. Naipaul’un yazar olarak önemi sadece Hint kökenli oluşunda değil aynı zamanda İngiliz romanına özgü özellikleri de eşit nesnellik içerisinde temsil etmesinde yatmaktadır. Yazınının bu özelliği, ikilemin hâkim bir tema olarak ön plana çıktığı kendine özgü bir yazış biçimi ve söylem oluşturmasını sağlamaktadır. İngiliz Emperyalizmi tarafından tarihsel olarak yaratılmış kültürel kutuplaşmadan dolayı hem biçim hem de karakter anlamında ikilemli olan Naipaul’u tartışmalı bir yazar olarak etiketleyen bu benzersizlik, onu diğer sömürgeci ve sömürge sonrası yazarlardan ayırmaktadır. İkilemli duruşu kendi karakterinin tanımlanması konusunda büyük bir tartışma yaratırken ona ne sömürgeci ne de sömürgecilik sonrası söyleme ait Naipaulcu söylem olarak adlandırılan benzersiz bir biçem vermektedir. Bu tartışma doğrultusunda eleştirmenler sömürgeci izleri öven ve eserlerindeki eleştirinin özgünlüğünü takdir edenler olmak üzere iki karşıt grupta toplanmaktadır. Fakat çok az eleştirmenin üzerinde odaklandığı ikilemli bir söylem vardır. Bu nedenle bu tezin esas amacı İngiliz Emperyalizmi altında gelişen bu benzersiz söylemin oluştuğu koşulları sorgulamaktır. Bu gelişimi takip etmek için Naipaul’un yazarlık kariyeri üç ana döneme bölünecek ve Bhabha’nın “ikilem” kavramının ışığında seçilen romanlarına başvurularak kimlik oluşumunun izi sürülecektir.

V. S. Naipaul’s prominence as a writer lies not only in the fact that he represents the Indianness but also the British novelistic tropes in an equal objectivity. This characteristic of his writing enables him to create a unique writing style, and discourse in which ambivalence stands out as the prevalent theme. This uniqueness distinguishes Naipaul from the other colonial and postcolonial writers, which labels him as a controversial writer who is ambivalent in both style and character due to the cultural polarization which is historically created by British Imperialism. His ambivalent stance gives Naipaul a unique discourse, called as Naipaulian discourse, which belongs to either the colonial or the postcolonial discourse in style while it creates a great dispute over the identification of his character. In accordance with this dispute, his critics are divided into two contradictory groups; the critics who celebrate the colonial traces, and those who admire the brevity of criticism in his works. Yet, there is an ambivalent discourse that very few critics focus on. Therefore, within the scope of this thesis, the main purpose is to evaluate the construction of this unique discourse which is developed under the influence of British Imperialism. In order to follow such development, Naipaul’s writing career will be divided into three main phases in each chapter, and his identity construction is followed with references from the novels which are chosen in the light of Bhabha’s concept of ambivalence.