Şizofrenili ve şizoaffektif bozukluklu hasta lenfositlerinde DNA hasar ve tamir etkinliğindeki farklılıkların değerlendirilmesi

Abstract

Şizofreni ve şizoaffektif bozukluk, kronik, ciddi yeti yitimine neden olan psikiyatrik bozukluklardır. Son dönemde çalışmalar şizofreni ve şizoaffektif bozukluğun oluş mekanizması, semptomatolojileri ve tedavilerindeki farklılıklara odaklanmıştır. Çalışmamızın amacı şizofreni ve şizoaffektif bozukluğun patofizyolojisinde oksidatif hasarın, onarım mekanizmalarının ve kullanılan ilaçların DNA hasarına katkılarının rolünü ortaya koymaktır. Çalışmamıza DSM 5‘e göre tanı konmuş 18-60 yaş arası, fiziksel ve nörolojik hastalığı olmayan, mental kapasitesi olağan, okuma yazma bilen ve en az 5 yıldır tanı konmuş 30 şizofreni, 30 şizoaffektif bozukluklu hasta ve 30 sağlıklı gönüllü katılmıştır. Hastalara gruplarına göre hastalığın seyrini ve şiddetini değerlendirme amacıyla ölçekler uygulanmıştır. Tüm katılımcılardan 5ml kan alınarak lenfositlerde commet assay yöntemiyle DNA hasarı; ELİSA ile TAS, TOS ve OSİ değerleri; gerçek zamanlı PCR ile OGG1 ve NEIL1 gen ekspresyonları ölçülmüştür. Ayrıca in vitro assay yöntemi ile ilaçların DNA hasarına etkisine bakılmıştr. Çalışmamızda Şizofreni hastalarında Şizoaffektif ve kontrol grubuna oranla DNA hasarı yüksek çıkmıştır. Şizoaffektif hastalarda şizofrenlere göre oksidatif stres oranı düşük çıkmış, OGG1 gen expresyonu da yüksek bulunmuştur. Paliperidon, klozapin ve valproik asit kullanan hastalarda DNA hasarının düşük olduğu bulunmuş, yapılan in vitro analizlerde de ilaçların DNA hasarına neden olmadığı görülmüştür. Sonuç olarak Şizofrenili hastalarda Şizoaffektiflere oranla DNA hasarının yüksek olduğu, bu durumun hem şizoaffektif hastaların daha az oksidatif hasara maruz kalmasından hem de onarım süreçlerinin daha çok çalışmasından kaynaklandığı görülmüştür. Aynı zamanda ilaçların DNA hasarına yol açmadığı, bazılarının DNA hasarını azalttığı görülmüştür. Çalışmamız bu hastalıkların hastalığın seyri, hastaların tedavi ihtiyaçları ve takip sıklıklarının planlanabilmesi açısından ayrı ayrı değerlendirilmesi gerektiğini göstermektedir.

Schizophrenia and schizoaffective disorder are chronic psychiatric disorders that cause severe disability. Recent studies have focused on the pathophysiology, symptomatology and differences in treatments of schizophrenia and schizoaffective disorder. The aim of the study is to demonstrate the role of oxidative damage and repair mechanisms in pathophysiology of schizophrenia and schizoaffective disorder, and the contribution of drugs to DNA damage. 30 schizophrenic and 30 schizoaffective patients diagnosed according to DSM V and having at least 5 years of disease history, aged between 18 and 60, with no physical and neurological disease, normal mental capacity and literate and 30 healthy volunteers having similar features were participated in the study. Scales were applied to assess the course and severity of the disease ındividually by groups. 5ml blood was taken from all participants and DNA damage was measured in lymphocytes using the commet assay method; TAS, TOS, OSI were by ELISA and OGG1, NEIL1 gene expressions by real-time PCR and the effect of drugs on DNA damage by in vitro assay. The results showed that DNA damage was higher in Schizophrenia patients than in Schizoaffective and control group. The rate of oxidative stress was lower in schizoaffective patients than schizophrenic patients, and the OGG1 gene expression was also found to be high in schizoaffective patients. DNA damage was found lower in patients using paliperidone, clozapine, and valproic acid. In-vitro analysis also showed that the drugs did not cause DNA damage. As a result, DNA damage was higher in schizophrenic patients compared to schizoaffective disorders, and this had been attributed to the both less exposure of oxidative damage and to the more work of the repair processes in schizoaffective patients. Therewithal, drugs did not cause DNA damage, and some of them seemed to reduce DNA damage. As a result, these diseases should be evaluated separately in order to anticipate disease progression, and to plan treatment strategies of patients and frequency of control examination.