Yoğun bakım ünitesinde konfüzyon değerlendirme metodu (cam-ıcu) ve yoğun bakım deliryum tarama kontrol listesi (ıcdsc) testleri ile deliryum insidansının belirlenmesi ve risk faktörlerinin saptanması

Abstract

Çalışmamızda uluslararası kılavuz olan ‘‘Mental Bozuklukların Tanısal ve İstatistiksel El Kitabı- 5. Baskı (Diagnostic and Statistical Manuel of Mental Disorders- 5th edition- DSM-V)’’ tanı kriterleri esas alınarak, yoğun bakım hastalarında deliryum tarama ölçeği olarak kabul görmüş CAM-ICU ve ICDSC ölçeklerinin duyarlılık ve seçiciliklerini karşılaştırmayı, deliryum etyolojisinde rol alabilecek risk faktörlerini saptamayı amaçladık. Çalışma Pamukkale Üniversitesi Tıp Fakültesi Anestezi Yoğun Bakım Ünitelerinde yapıldı. Anestezi Yoğun Bakım Ünitelerine kabul edilen, 18 yaşından büyük, iletişim problemi olmayan (dil, işitme engeli vs.), RASS skalası -3 ve üzeri olan, komada olmayan ve enaz 24 saattir yoğun bakımda olan 125 hasta çalışmaya dâhil edildi. Çalışmaya dahil edilen hastalar sabah 09:00-12:00 saat aralığında CAM-ICU ile, akşam 16:00-18:00 saat aralığında ICDSC ile değerlendirildi. Hastalar aynı 24 saatlik zaman diliminde Psikiyatri Anabilim Dalı’ndan bir araştırma görevlisi tarafından DSM-V kriterlerine göre psikiyatrik değerlendirmeye alındı. İlk değerlendirmede deliryum saptanan hastaların izlemine son verildi. Deliryum saptanmayan hastalar yoğun bakımda kaldıkları süre boyunca takip edildi. Takibinde deliryum saptanan hastalar pozitif kabul edilerek izlemine son verildi. Hastalar yaş, cinsiyet, komorbit hastalık, malignite, APACHE II skoru, hipotansiyon, hiperglisemi, ateş, elektrolit imbalansı, mekanik ventilasyon desteği, enfeksiyon, sepsis yönünden değerlendirildi. Olası risk faktörlerinin deliryum üzerine etkisi araştırıldı. Çalışmaya aldığımız 125 hastanın %32’si (n=40) DSM-V’e göre deliryum olarak saptandı. CAM-ICU ölçeğinin DSM-V’e göre duyarlılığı %90 seçiciliği %97,6 ve kappa değeri 0,89 olarak bulundu. ICDSC ölçeğinin DSM-V’e göre duyarlılığı %92,5 seçiciliği %96,5 ve kappa değeri 0,89 olarak bulundu. Çalışmamıza göre ICDSC ölçeğinin duyarlılığı, CAM-ICU ölçeğinin seçiciliği daha yüksek olmakla birlikte, her iki ölçek de yüksek duyarlılık ve seçicilik göstermişlerdir. Her iki testin de, yoğun bakım rutininde deliryum tarama, erken tanı ve tedavisine olanak sağlayacağı kanısına vardık. Çalışmamızda ileri yaş, yüksek APACHE-II skoru, hipotansiyon, elektrolit imbalansı, mekanik ventilatör ve enfeksiyon varlığı deliryum için risk faktörü olarak saptadık. Yoğun bakımlarda psikiyatrist olmayan sağlık çalışanları tarafından kullanılmak üzere geliştirilen deliryum tarama ölçeklerinin, rutin kullanıma girmesiyle deliryumun erken tanı, teşhis ve tedavi imkanı olacağı kanısına vardık. Deliryum için risk faktörü bulunan hastaların tespit edilerek yakın takip edilmesinin deliryumun erken tanı ve tedavisine katkı sağlayacağı sonucuna vardık.

In our study, we aimed to compare the sensitivity and selectivity of the CAM-ICU and ICDSC scales, accepted as delirium screening scale in ICU patients, and to determine the risk factors that may play a role in the etiology of delirium, based on the international guide ‘‘Diagnostic and Statistical Manuel of Mental Disorders- 5th edition (DSM-V)’’ diagnostic criteria. The study was conducted at Pamukkale University Medical Faculty Anesthesia Intensive Care Units. 125 patients who were admitted to the Anesthesiology Intensive Care Unit, aged over 18 years, who had no communication problems (language, hearing impaired, etc.), RASS scale -3 and above, who were not in a coma and were in intensive care for at least 24 hours were included in the study. The patients included in the study were assessed by CAM-ICU in the morning between 09:00 and 12:00 and ICDSC in the evening between 16:00 and 18:00. Patients went through psychiatric assessment according to DSM-V criteria by a research assistant from the Department of Psychiatry at the same 24-hour timeframe. When delirium was detected in the first assessment, the follow-up of those patients were terminated. Patients without delirium were followed up for as long as they were in intensive care. Patients whose delirium was detected in the follow-up were considered as positive and follow-up was terminated. Patients were evaluated for age, sex, comorbid disease, malignancy, APACHE II score, hypotension, hyperglycemia, fever, electrolyte imbalance, mechanical ventilation support, infection and sepsis. The effect of possible risk factors on delirium was investigated. The incidence of delirium according to DSM-V was 32% (n = 40) in our study. The sensitivity of the CAM-ICU scale to DSM-V was 90%, the selectivity was 97.6% and the kappa value was 0.89. The sensitivity of the ICDSC scale according to DSM-V was 92.5%, the selectivity was 96.5% and the kappa value was 0.89. According to our study, the sensitivity of the ICDSC scale was higher and selectivity of the CAM-ICU scale was higher, with both of the scales showing high sensitivity and selectivity. We reached the conclusion that it would be possible to use both tests for delirium screening, early diagnosis and treatment in the intensive care routine. In our study, older age, higher APACHE-II score, hypotension, electrolyte imbalance, mechanical ventilation, and infection were found to be risk factors for delirium. We believe that delirium screening scales developed for use by non-psychiatric health care professionals in intensive care units will allow the early detectment, diagnosis and treatment of delirium by routine use. We found that detectment and close follow-up of patients with risk factors for delirium would contribute to early diagnosis and treatment of delirium.