Tip 2 diyabetes mellitus hastalarında onikomikoz ve diyabetik ayak gelişimi ile anjiotensin dönüştürücü enzim (ADE) gen polimorfizmi arasındaki ilişki

Abstract

Tip 2 diyabetes mellitus (DM) sıklığı giderek artan ve yarattığı komplikasyonlar sonucunda morbite ve mortalitesi yüksek bir hastalıktır. Gen polimorfizmlerinin hastalıklara yatkınlık oluşturduğu sorusu halen araştırılmaktadır. Literatürde diyabet komplikasyonları ile anjiotensin dönüştürücü enzim (ADE) geni insersiyon(I)/ delesyon (D) polimorfizmi arasındaki ilişkiyi araştıran pek çok çalışma vardır. Bu çalışmanın amacı, diyabet hastalarında görülen deri bulgularından özellikle onikomikoz varlığında diyabetik ayak gelişimine ADE I/D polimorfizminin olası etkisini araştırmaktır. Çalışmaya 180 erkek (%56,60) ve 138 kadın (%43,40) olmak üzere toplamda 318 hasta katılmıştı. Hastaların yaş ortalaması 58,73±9,67 idi. Hastaların demografik verileri, kullandıkları ilaçlar, onikomikoz ile ilişkili risk faktörleri sorgulandı. Diyabete bağlı gelişmiş komplikasyonların tanılarına endokrinoloji uzmanı tarafından takiplerinde kullanılan hastane kayıtlarından ulaşıldı. Tüm hastaların dermatolojik muayeneleri yapıldı ve gerekli tanısal testler uygulandı. Hastaların ADE genotipleri PCR (polymerase chain reaction- polimeraz zincir reaksiyonu) yardımı ile belirlendi. Diyabetik ayak düşük öğrenimli (p=0.02) ve erkek hastalarda (p=0.05) daha sık saptandı. Diyabetik ayak ile diyabet komplikasyonlarından nöropati (p=0.0002), retinopati (p<0.0001), nefropati (p<0.0001) ve impotans (p=0.0001) arasında anlamlı ilişki bulundu. Dermatolojik muayene sonucuna göre 313 hastada (%98,43) en az bir deri bulgusu ve en sık mantar infeksiyonları saptandı (%50,31). Sadece onikomikozu olan hastalarda diyabetik ayak sıklığı anlamlı derecede yüksek bulundu (p=0.03). Diyabetik bülü olan hastalarda diyabetik ayak görülmesi istatistiksel olarak anlamlı idi (p=0.03). Hastaların ADE genotip dağılımları DD 114 (%35,85), ID 148 (%46,54) ve II 56 (%17,61) olarak tespit edildi. Allel dağılımları D alleli için 376 (%59,12) ve I alleli için 260 (%40,88) şeklinde gözlendi. Kadın hastalarda DD genotipi (p=0.02) ve D alleli (p=0.007) anlamlı olarak daha yüksekti. Deri bulguları ile ADE gen polimorfizmi arasında anlamlı bir ilişki tespit edilmedi. Diyabetik retinopati ile D alleli arasında istatistiksel olarak anlamlı bir ilişki saptandı (p=0.03). Sonuç olarak çalışmamızın verileri, diyabetli hastalardaki deri bulgularının gelişmiş komplikasyonlar açısından uyarıcı olabildiğini göstermektedir. Diyabetik ayak gelişiminden önce yatkınlık yaratan durumların erken tedavisi gerekmektedir. Diyabetli hasta takibinin yapıldığı merkezlerde çalışanların, dermatolojik muayenenin önemi konusunda bilinçlendirilmesi gerekmektedir.

Type 2 diabetes mellitus (DM), which has a high morbidity and mortality rates as a result of its complications, has an increasing incidence. The question if the gene polymorphisms predispose diseases is still being investigated. There are many studies in the literature searching the association between complications of diabetes and angiotensin converting enzyme (ACE) gene insertion (I) / deletion (D) polymorphism. The purpose of this study is to evaluate the potential impact of ACE I/D polymorphism in diabetic foot development of diabetic patients with presence of the skin manifestations, especially onychomycosis. 180 male (56.60%) and 138 female (43.40%), totally 318 patients were included in the study. Patient?s mean age was 58,73±9,67. Demographic data, concomitant medication, risk factors associated with onychomycosis were questioned. Diagnosis of advanced complications due to diabetes, had been obtained from the follow-up endocrinology specialist hospital records. All patients underwent dermatological examination and appropriate diagnostic tests were performed. The ACE genotypes of the patients were detected with PCR (polymerase chain reaction) -based technique. Diabetic foot were more frequent in lower educated (p=0.02) and male patients (p=0.05). Diabetic neuropathy (0.0002), retinopathy (p<0.0001), nephropathy (p<0.0001) and impotence (p =0.0001) were significantly correlated with diabetic foot. On dermatological examination, 313 patients (98.43%) had at least one cutaneous manifestation and the most common diseases were fungal infections (50.31%). The frequency of diabetic foot was significantly higher in patients just with onychomycosis (p=0.03). Frequency of diabetic foot in patients with diabetic bullae was statistically significant (p= 0.03). The distiribution of patients by means of ACE genotypes were as follows: DD genotype 38,85 % (n=114), ID genotype 46,54% (n=148) and II genotype 17,61% (n=56). Allel distribution was %59,12 (n=376) for allel D and 40,88% (n=260) for allel I. DD genotype (p=0.02) and allel D (p=0.007) was signigficantly higher among female patients. Our study failed to establish a significant relationship between skin findings fo diabetic patients and ACE gene polymorphism. However a significant relation was found between diabetic retinopathy and presence of allel D (p=0.03) As a whole our study implicates that skin findings in diabetic patients can accompany severe complications of diabetes. Early treatment of predisposing factors is imperative before development of diabetic foot. Clinicians who are taking care of diabetic patients should be educated and vigil about the importance of dermatologic examination.