İdiyopatik aşırı aktif mesaneli kadınlarda perkutanöz ve transkutanöz tibial sinir stimulasyonu etkinliklerinin karşılaştırılması

Abstract

Amaç: İdiyopatik aşırı aktif mesaneli (AAM) kadınlarda, mesane eğitimine (ME) eklenen perkutanöz (PTSS) ve transkutanöz tibial sinir stimulasyonu (TTSS) etkinliklerinin karşılaştırılması. Metod: Araştırmamızın gücü %80 olacak şekilde (Beta=20 ve alfa=0,05) belirlenen örneklem büyüklüğü hesaplamasına göre, çalışmada her bir grup için en az 18 hastanın alınması planlandı. Çalışmaya alınan AAM’lı 60 kadın, rastgele sayılar tablosu kullanılarak 3 gruba randomize edildi. Birinci gruba (n:19) ME, ikinci gruba (n:19) ME’ye ek olarak PTSS (ME+PTSS) ve üçüncü gruba (n:20) ME’ye ek olarak TTSS (ME+TTSS); haftada 2 gün, günde 30 dakika, 6 hafta süresince toplam 12 seans uygulandı. Hastalar, tedavi öncesi ve tedavi sonunda inkontinans şiddeti (24 saatlik ped testi), PTK gücü (perineometre), 3 günlük işeme günlüğü (işeme sıklığı, inkontinans sayısı, nokturi ve ped sayısı), semptom şiddeti (OAB-V8), sosyal aktivite düzeyi (SAI), yaşam kalitesi (IIQ-7), cinsel fonksiyonlar (IFSF), tedavi başarısı (kür/iyileşme oranı), tedaviden memnuniyet ve uygulamadan rahatsızlık düzeyi (Likert skala) ile değerlendirildi. Bulgular: Her üç grupta da tedavi sonunda tedavi öncesine göre; inkontinans şiddeti, işeme sıklığı, inkontinans sayısı, nokturi, ped sayısı, semptom şiddeti, sosyal aktivite düzeyi ve yaşam kalitesi değerlendirmelerinde istatistiksel olarak anlamlı iyileşme olduğu gözlendi. Tedavi sonunda; inkontinans şiddeti, işeme sıklığı, inkontinans sayısı, nokturi, ped sayısı, semptom şiddeti, sosyal aktivite düzeyi ve yaşam kalitesi açısından, ME+PTSS ve ME+TTSS gruplarında ME grubuna göre istatistiksel olarak anlamlı düzeyde daha fazla iyileşme sağlandığı, tedavi başarısı ve tedavi memnuniyetinin daha yüksek olduğu görüldü. PTK gücü ve cinsel fonksiyon açısından 3 grup arasında fark saptanmadı. ME+TTSS grubunda, ME+PTSS grubuna göre; uygulamadan rahatsızlık düzeyinin daha düşük ve tedavi memnuniyetinin daha yüksek olduğu gözlendi. Diğer değerlendirme parametreleri açısından PTSS ve TTSS grupları arasında fark saptanmadı. Sonuç: İdiyopatik AAM’lı kadınlarda ME’ye eklenen hem PTSS hem de TTSS, tek başına ME’den daha etkilidir. Benzer klinik etkinliğe sahip olan bu iki tibial sinir stimulasyon yöntemi arasındaki fark; TTSS’nin rahatsızlık düzeyinin daha az ve hasta memnuniyetinin daha yüksek olmasıdır. Anahtar Kelimeler: Aşırı aktif mesane, mesane eğitimi, perkutanöz tibial sinir stimulasyonu, transkutanöz tibial sinir stimulasyonu

Objective: To compare the efficacy of percutaneous (PTNS) and transcutaneous tibial nerve stimulation (TTNS) added to bladder training (BT) in women with idiopathic overactive bladder (OAB) Method: The power of our research to be 80% (Beta=20 and alpha=0.05) based on the determined sample size calculations, the study was planned to include at least 18 patients for each group. Sixty women with OAB were randomized into three groups (n: 20) using the random numbers table. The first group (n: 19) was given BT, the second group (n: 19) was given PTNS in addition to BT, and the third group (n: 20) was given TTNS in addition to BT. PTNS and TTNS; two days a week, 30 minutes a day, a total of 12 sessions for 6 weeks were performed using the techniques described in the literature. Patients were evaluated with incontinence severity (pad test), PFM strength (perineometer), 3-day voiding diary (frequency of voiding, nocturia, incontinence and number of pads), symptom severity (OAB-V8), social activity level (SAI), quality of life (IIQ-7), sexual function (IFSF), treatment success (cure/improvement rate), satisfaction with treatment and discomfort level (Likert scale) before and at the end of treatment (6th week). Results: At the end of the treatment in all groups compared to the pretreatment; incontinence severity, frequency of voiding, number of incontinence, nocturia, number of pads, symptom severity, social activity level and quality of life were significantly improved. At the end of treatment; severity of incontinence, frequency of voiding, number of incontinence, nocturia, number of pads, symptom severity, social activity level and quality of life were significantly improved in the BT+PTNS and BT+TTNS groups compared to the BT group. Treatment success and treatment satisfaction were higher in the BT+PTNS and BT+TTNS groups than the BT group. No difference was found between the 3 groups in terms of PFM strength and sexual function. In the BT+TTNS group, compared to the BT+PTNS group; it was observed that the level of discomfort was lower and treatment satisfaction was higher. There was no difference between the BT+PTNS and BT+TTNS groups in terms of other evaluation parameters. Conclusion: Both PTNS and TTNS added to BT are more effective than BT alone in women with idiopathic OAB. The difference between these two tibial nerve stimulation methods with similar clinical efficacy; TTNS is less discomfort level and higher patient satisfaction.