The ontology of authenticity in John Fowles's novels

Abstract

This study is concerned with the ontological analysis of the authenticity of existence in the works of John Fowles. The concept of authenticity in the ontological-existential sense has its most suggestive reverberations in the selected three novels of Fowles—The Magus, The French Lieutenant’s Woman, and A Maggot. These novels portray individual characters, all male, being stranded upon the edges of their existential awakening, with the equal chances of attaining or failing to attain a substantial degree of autonomy at the cost of losing their various possessions. In contrast to the common scholarly tendency to apply the existentialist philosophy of Sartre in making statements about the degrees of authenticity of the characters in Fowles’s fiction, this study instead proposes that the authenticity should be investigated as an ontological issue—an issue of being, just as Heidegger did when he wrote his seminal work Being and Time. Thus, this study aims to explain ontologically how and why Nicholas in The Magus remains in a state of uncertainty about his future chances of choosing his own self over a multiplicity of selves fictionally created in the godgames of Conchis; how and why Charles in The French Lieutenant’s Woman moves much closer than Nicholas to the possibility of substituting his Victorian self with the upcoming twentiethcentury existentialist self; and finally, how and why Ayscough in A Maggot fails to see the authenticity of Lee’s self and the genuineness of her own interpretation of the circumstances about the mysterious discovery of a dead body and the untraceable loss of somebody else.

Bu çalışma, John Fowles’un eserlerinde varoluşun kendine özgülüğüne dair ontolojik açıdan yapılan incelemeyi konu edinmektedir. Ontolojik anlamıyla kendine özgülük kavramı Fowles’un seçilen şu üç romanında en belirgin yansımalarını barındırmaktadır—Büyücü, Fransız Teğmenin Kadını, ve Yaratık. Bu romanlar tümü erkek olan bireysel karakterleri varoluşsal uyanışlarının kıyısında adeta sahile vurmuş bir halde resmetmektedir. Bu karakterlere sahip oldukları çeşitli şeyleri kaybetme pahasına önemli bir oranda otonomi kazanmayı başarabilme ya da başaramama hususlarında eşit şanslar tanınmıştır. Fowles’un kurgu eserlerinde karakterlerin kendine özgü olma dereceleri ile ilgili yargılarda bulunurken Sartre’ın varoluşçu felsefesini kullanan ve genel-geçerlik kazanan akademik eğilimin aksine, bu çalışma, en önemli eserlerinin başında gelen Varlık ve Zaman’ı yazarken Heidegger’in de yaptığı gibi, kendine özgülüğün ontolojik bir mesele olarak incelenmesi gerektiğini önermektedir. Bundan dolayı, bu çalışma ontolojik açıdan şunları incelemeyi hedeflemektedir: nasıl ve neden Büyücü’de Nicholas, Conchis’in oyunlarında kurgusal olarak yaratılmış olan benliklerden ziyade kendi benliğini seçme noktasında gelecekte yapacağı seçimle ilgili bir belirsizlik durumunda kalmaktadır; yine benzer bir şekilde, nasıl ve neden Nicholas’la kıyaslandığında, Fransız Teğmenin Kadını’nda, Viktoryen benliğini içinde bulunduğu zamana göre henüz gelmekte olan yirminci yüzyılın varoluşçu benliğiyle değiştirme hususunda yapacağı seçime Charles daha yakın durmaktadır; ve son olarak yine aynı şekilde, nasıl ve neden Yaratık’ta Ayscough, Lee’nin kendine özgülüğünü ve dahası, ölü bir cesedin gizemli bir şekilde bulunmasının ve bir başkasının da izi sürülemeyecek şekilde ortadan kaybolmasının ardındaki olayları yorumlayışında kendini belli eden özgünlüğünü görememektedir.