Tendon onarımında modifiye devamlı horizontal matress sütür tekniğinin klasik teknikler ile biyomekanik karşılaştırılması

Abstract

Acil servise başvuran travmatik vakaların yaklaşık 1/5’i el yaralanmalarıdır. Amerika Birleşik Devletlerinde yapılmış bir çalışmada tüm yaralanmaların %1.13’ünün üst ekstremite yaralanması olduğu ve üst ekstremitede en çok yaralanan bölgenin ise parmaklar olduğu görülmüştür [1]. Fleksör tendon yaralanmaları sık olan, cerrahi tedavi gerektiren, iyileşmesi zaman alan yaralanmalardır. El yaralanmaları hayati tehlikeye neden olmamalarına rağmen fonksiyonel kayıplara ve günlük yaşam aktivitelerinde özürlülük gelişmesine sebep olmaktadır. İdeal tendon onarım tekniğini geliştirmek amacıyla araştırmacı ve klinisyenler bu konuda pek çok in vivo ve ex vivo çalışmalar yapmış ve son birkaç on yılda pek çok farklı tendon onarım tekniği tanımlanmıştır. Ancak bazı noktalar genel olarak kabul edilmekle birlikte tek bir ideal onarım tekniği üzerinde uzlaşılamamıştır. Çalışmamızdaki deney grubunda kullanacağımız kendi geliştirmiş olduğumuz tendon onarım tekniği bu çalışmaların sonucunda çıkan önemli faktörler arasındaki hassas denge düşünülerek tasarlanmıştır. Tarafımızca önerilen bu tekniğin karşılaştırma için kullanılan diğer tanımlanmış tekniklere göre ideale en yakın teknik olduğunu göstermek amacıyla bu çalışma planlanmıştır. Sonuçta tarafımızca geliştirilen ve bu çalışmanın deney grubunda kullanılan modifiye devamı horizontal matress tekniğinin onarım anında hem Modifiye Kessler yönteminden hem de Bunnel yöntemlerinden daha yüksek gerilme kuvveti oluşturduğu söylenebilir.

About 1/5 of traumatic cases admitted to the emergency department are hand injuries. In a study conducted in the United States, it was seen that 1.13% of all injuries were upper extremity injuries and the most injured area in the upper extremity was the fingers. Flexor tendon injuries are common, require surgical treatment, and take time to heal. Although hand injuries are not life-threatening, they cause functional loss and disability in daily living activities. In order to develop the ideal tendon repair technique, researchers and clinicians have conducted many in vivo and ex vivo studies on this subject, and many different tendon repair techniques have been described in the last few decades. However, although some points are generally accepted, a single ideal repair technique has not been agreed upon. The tendon repair technique that we have developed, which we will use in the experimental group in our study, has been designed by considering the delicate balance between the important factors as a result of these studies. This study was planned to show that this technique proposed by us is the closest to the ideal technique compared to other described techniques. In conclusion, it can be said that the modified continuous horizontal matress technique, which was developed by us and used in the experimental group of this study, creates a higher tensile strength than both the Modified Kessler method and the Bunnel methods at the time of repair.