Kardiyak otonom nöropatili diyabetik sıçanlarda bupivakain ile indüklenen asistoli tedavisi için lipid infüzyonunun resüsitasyona etkisi

Abstract

Lokal anesteziklerin sistemik toksisitesinin tedavisi için lipid infüzyonu önerilmektedir. Lipid infüzyonunun diyabetik olgulardaki etkisine yönelik herhangi bir çalışmaya ise rastlanmamıştır. Bu çalışmada; diyabetik sıçanlardaki lokal anestezik sistemik toksisitesinin tedavisinde lipid infüzyonunun etkisinin belirlenmesi amaçlandı. Etik Kurul onayından sonra 40 adet Sprague-Dawley cinsi sıçan rastgele 4 eşit gruba ayrıldı. Grup 1: kontrol, Grup 2-4 ise diyabetik olarak tanımlandı. Diyabet oluşturmak için 60 mg/kg streptozotosin intraperitoneal verildi. 3 gün sonra kan glukozu 300 mg/dl?nin üzerindeki sıçanlar diyabetik kabul edildi. 6 hafta sonunda EKG kayıtları ile düzeltilmiş QT intervalleri hesaplanıp, kardiyovasküler otonom nöropati geliştiği gösterildi. Sıçanlar ketamin ve ksilazin anestezisi altında mekanik ventilatöre bağlandı; arter ve ven kanülasyonları yapıldı; 30 dk sonra 3 mg/kg/dk dozunda bupivakain infüze edildi; asistoli gelişince hemen göğüs kompresyonlarına başlandı. 3. dk?da: Grup 1 ve 2?de 7.5 ml/kg %20 lipid bolusu+2.5 mcg/kg adrenalin, sonra 2 dk 1.5 ml/kg/dk şekilde intravenöz lipid verildi ve 5. dk?da bolus tekrarlandı. Grup 3?de lipid dozları %50, Grup 4?te ise %100 artırıldı. Göğüs kompresyonları hız-basınç ürünü bazal değerin %30 ve üzerine ulaştığında bırakıldı. Resüsitasyona yanıt verme oranları bakımından gruplar (1-4: sırasıyla 0.9, 0.9, 0.7 ve 0.7) benzerdi. Ancak, resüsitasyona yanıt verme süresi diyabetik sıçanlarda (Grup 2-4?te sırasıyla 407.9±21.3, 407.9±19.9 ve 414.1±18.6 sn) kontrol grubuna göre (168.1±6.9 sn) yaklaşık 2.5 kat daha uzun bulundu (p<0,0001). Sonuç olarak; bupivakaine bağlı asistoli tedavisi için resüsitasyonda lipid infüzyonunun kardiyovasküler otonom nöropatili diyabetik sıçanlarda diyabetik olmayan sıçanlarla benzer oranda yarar sağladığı, ancak yanıtın belirgin geciktiği ve lipid dozunun iki katına kadar yükseltilmesi ile de bu gecikmenin engellemediği kanısına varıldı. Lipid infusion is suggested for the treatment of local anesthetic systemic toxicity. No studies were encountered regarding the effect of lipid infusion on diabetic cases. In this study, we aimed to determine the effect of lipid infusion treatment for local anesthetic systemic toxicity in diabetic rats. After the approval of ethical committee, 40 Sprague-Dawley rats were randomized into four equal groups. Groups were described as follows: Group 1, control; Group 2-4, diabetic. For inducing diabetes, 60 mg/kg streptozotocin was administered intraperitoneally. Blood glucose levels higher than 300 mg/dl after 3 days were determined as diabetic. At the end of 6 weeks, corrected QT intervals from EKGs were calculated and indicated cardiovascular autonomic neuropathy development. Rats were connected to mechanic ventilator under ketamine and xylazine anesthesia; artery and venous cannulations were done; 30 minutes later 3 mg/kg/min dosed bupivacaine was infused; chest compressions started as soon as asystole developed. On third minute Group 1 and 2 received 7.5 ml/kg 20% lipid bolus+2.5 mcg/kg adrenaline followed with 2 minutes of 1.5 ml/kg/min intravenous lipid and bolus repeated on fifth minute. For group 3 lipid dose was increased 50% and for group 4 100%. Chest compressions were stopped when 30% or more rate-pressure product basal level was reached. The groups were similar with respect to response to resuscitation (I-IV: 0.9, 0.9, 0.7, and 0.7, respectively). However, response time to resuscitation was approximately 2.5 times longer in diabetic rats (407.9±21.3, 407.9±19.9, and 414.1±18.6 s for Groups 2-4, respectively) than in control group (168.1±6.9 s) (p<0.0001). As a result; we determined that lipid infusion treatment for resuscitation in diabetic cardiovascular autonomic neuropathic rats is similar to control group, however, response time was delayed significantly, and doubling lipid dose did not prevent this delay.