Gutlu hastalarda mefv gen mutasyon sıklığı ve klinik bulgularla ilişkisi

Abstract

Gut artmış serum ürik asit düzeyi ile beraber monosodyum ürat kristallerine karşı gelişen inflamatuar yanıtın yol açtığı hastalıkdır. Gut patogenezinde rol oynayan en önemli inflamatuar sitokin IL-1??dır. Ailesel Akdeniz Ateşi (AAA); MEFV geninde mutasyonlar sonucunda oluşan ve otozomal resesif geçiş gösteren, kalıtımsal bir otoinflamatuar hastalıktır. MEFV gen mutasyonu artmış IL–1? aktivasyonu ile gut patogenezine katkı sağlıyor olabilir. Çalışmaya gut tanısı olan 71 hasta (yaş: 61.73±11.73, K/E: 14/57) ile 50 (yaş: 61.48±11.97, K/E: 10/40) olan sağlıklı gönüllü kontrol grubu olarak alındı. Çalışma sırasında kronik böbrek yetmezliği olan ve gut için yetersiz medikal tedavi alan hastalar çalışmaya dâhil edilmedi. AAA kliniği veya şüphesi olanlarla, ailesinde AAA öyküsü olan hastalar çalışma dışı bırakıldı. Hasta ve sağlıklı kontrol grubundan izole edilen genomik DNA kullanılarak MEFV geni 2. ve 10. eksonun dizilenmesi yapıldı. Gut hastalarının 24 (%33,8)?ünde, sağlıklı kontrol grubunun ise 13 (%26)?ünde MEFV gen mutasyonu saptandı. Hasta grubunda MEFV gen mutasyon sıklığı sağlıklı kontrol grubuna göre daha fazla saptanmış olmakla birlikte aradaki fark istatistiksel olarak anlamlı değildi (p=0.473). Her bir mutasyon tek tek değerlendirildiğinde de istatistiksel anlamlı farklılık gösteren mutasyon saptanmadı (p>0.05). MEFV gen mutasyonu saptanan hasta grubunda ilk iki atak arası sürenin daha kısa olduğu (p=0.014), trombosit sayısının ise daha yüksek olduğu (p=0.026) görüldü. MEFV gen mutasyonu olan hasta grubunda tofüsü olan hasta sayısı (%8,5?e karşılık %1,4) daha fazla saptandı (p=0.005). Mutasyon saptanan hasta grubunda yıllık atak sayısının daha fazla olduğu görüldü (p<0.001). Gut hastalarında MEFV gen mutasyon sıklığında artış olmamakla birlikte MEFV gen mutasyon varlığı gut hastalığı klinik seyrini etkiliyor gibi görünmektedir. Gout is a clinical syndrome that occurs as an inflammatory response to increased concentration of uric asid and monosodium urate crystals. IL – 1B is the most important cytokine in gout pathogenesis. Familial mediterranean fever (FMF) is a hereditary autoinflammatory disease with autosomal resessive inheritance. MEFV gene mutation may contribute to gout pathogenesis with increased IL-1B activation. Seventy one consecutive patients (age: 61.73±11.73, F/M: 14/57) with the diagnosis of gout disease and 50 sex and age matched (age 61.48±11.97, F/M: 10/40) healthy control were enrolled into the study. Patients who had chronic renal failure and who took inadequate medical treatment for gout were not included into the study. Patients with the diagnosis of FMF or who had FMF related symptoms were excluded from the study. A family history of FMF was another exclution criteria. FMF gene?s 2. and 10. line up was studied using genomic DNA isolated from both patients and healthy control group. MEFV gene mutations were detected in 24 (33,8 %) gout patients and in 13 (26%) healthy control group. Although the frequency of MEFV gene mutations in patients group was higher than in healthy control group, the difference was not statistically important (p=0.473). The comparison of each mutation did not show any statistical important difference (p>0.05). The second gouty arthritis attack occured in shorter time in patient with MEVF gene mutation than the patient without mutation. The difference was statistical signifant (P=0.014). Thrombocyte level was higher in patients with MEFV gene mutation (p=0.026). The number of patients having tophus was higher in patients with MEFV gene mutation (%8,5) than the patients without MEVF gene mutation (%1,4) (p=0.005). The frequency of acute gouty arthritis attack was higher in patients with MEVF mutation (p<0.001). Although there is not any increase in frequency of MEFV gene mutation in patients with gout but the presence of MEFV gene mutation may influence the clinical progress of gout.