Yatarak tedavi gören çocuklarda enteral beslenmeye ara verme nedenleri

Abstract

Giriş: Enteral beslenme, işlevsel bir sindirim sistemi olmasına rağmen, günlük alması gereken besin miktarını oral olarak alamayan hastalarda, besinlerin gastrointestinal kanala verilmesidir. Enteral beslenmenin çeşitli nedenlerle kesintiye uğraması sık karşılaşılan bir sorundur. Amaç: Hastaların yeterli beslenebilmesinin önemi ve enteral beslenmenin önündeki engeller nedeniyle hastanede yatan, enteral yolla beslenen çocuk hastalarda; beslenmeye ara verilme nedenlerini, sürelerini ve buna bağlı olarak ortaya çıkan kalori açıklarını dolayısıyla bu hastaların yetersiz beslenme ve malnütrisyon durumlarını ortaya koyan bir çalışma yapılması amaçlandı. Gereç ve Yöntem: Çalışmaya çocuk kliniklerinde ve yoğun bakımda takip edilen, 1 ay – 18 yaş arasında, en az 72 saat enteral beslenme uygulanan hastalar dahil edildi. Hastaların demografik verileri ve beslenme özellikleri kaydedildi. Tüm hastalara antropometrik ölçümler yapılarak, elde edilen veriler malnütrisyon açısından değerlendirildi. Beslenmeye ara verilme nedenleri kategorilere ayrılarak, sayıları, süreleri ve ortaya çıkan kalori açıkları (kcal/kg) kaydedildi. Beslenmeye hasta başına ve nedenlere göre toplam ve günlük kaç saat ve kaç epizot ara verildiği ve ortaya çıkan kalori açıkları bulundu. Günlük kalori hedefine göre kalori açığı hesaplandı. Hastalar günlük kalori hedeflerine ulaşmalarına göre yeterli ve yetersiz beslenenler olarak sınıflandırıldı. Hastalar yatışından itibaren enteral beslenen ve yatış öncesinden beri enteral beslenmekte olanlar olarak iki gruba ayrıldı ve bu iki grup arasında tüm veriler karşılaştırıldı. Bulgular: Çalışmaya dahil edilen 66 hastanın 22’si (%33,3) kızdı. Hastaların yaşlarının ortanca değeri 38,5 (8,7 – 105,7) ay (ortanca ve ÇAA) ve hasta takip süresi 24,5 (12 – 49,5) gün olarak saptandı. Waterlow’a göre 34 (%51,5) hastada kronik, 24 (%36,4) hastada akut, Gomez’e göre 40 (%60,6) ve DSÖ’ye (Dünya Sağlık Örgütü) göre de 28 (%43,3) hastada malnütrisyon saptandı. Hastaların %89,4’ünde beslenmeye en az bir kez ara verildiği ve beslenmeye ara verilmesine neden olan olayların %3,3’ünün önlenebilir nedenlerden kaynaklandığı bulundu. Beslenmeye ara verilmesine en fazla ve en uzun süre instabilitenin neden olduğu bulundu. Olay başına beslenmeye ara verilme süreleri değerlendirildiğinde ise en uzun süre gastrointestinal sistemde (GİS) kanamaya bağlı olarak beslenmeye ara verildiği, en kısa sürenin ise görüntüleme tetkiklerine bağlı olduğu görüldü. Hastaların %50’sinde enteral beslenmeye ara verilmesine bağlı olarak yeterli beslenmenin sağlanamadığı saptandı. Sonuç: Enteral beslenmeye ara verilmesi hastaların günlük alması gereken kalori ve protein gereksinimlerinin karşılanamamasına ve hastanede yatış sürelerinde uzamaya neden olmaktadır. Bu kesintilerin mümkün olan en aza indirilmesi ve en kısa sürede beslenmeye tekrar başlanması gerekmektedir. Çocuklarda enteral beslenmeye ara verilmesini ve buna bağlı oluşan yetersiz beslenmeyi azaltmak amacıyla uygun açlık sürelerini tanımlamak için daha fazla araştırmaya ve uluslararası kabul görmüş protokollere ihtiyaç vardır.

Introduction: Enteral nutrition is the delivery of nutrients into the gastrointestinal tract in patients who cannot orally take the amount of food they need to take daily, despite havnig a functional digestive system. Interruption of enteral nutrition for various reasons is a common problem. Objective: In this study, due to the importance of adequate nutrition and the obstacles to enteral nutrition, it was aimed to conduct a study that reveals the reasons and durations of entral nutrition interruptions, and the resulting calorie deficits, thus malnutrition status of enterally fed hospitalized pediatric patients. Materials and methods: Patients aged between 1 month and 18 years, followed up in pediatric clinics and intensive care units, and who received enteral nutrition for at least 72 hours were included in the study. Demographic and nutritional characteristics of the patients were recorded. Anthropometric measurements were made in all patients and the data obtained were evaluated in terms of malnutrition. The reasons for enteral nutrition interruptions were divided into categories, and number of events, duration and calorie deficits (kcal/kg) were recorded. Total and daily interruptions per patient and by cause, and resulting calorie deficits were found. The calorie deficit was calculated according to the daily calorie target. Patients were classified as adequate and malnourished according to reach their daily calorie goals. The patients were divided into two groups as those who were fed enterally after hospitalization and those who were fed enterally since before hospitalization, and all data were compared between these two groups. Results: Of the 66 patients included in the study, 22 (%33,3) were girls. The median age of the patients was 38,5 (8,7 – 105,7) months (median and IQR) and the follow-up period was 24,5 (12 – 49,5) days. According to Waterlow, malnutrition was chronic in 34 (%51,5) patients, acute in 24 (%36,4) patients, according to Gomez in 40 (%60,6) patients, and to WHO 28 (%43,3) patients were malnourished. It was found that feeding was interrupted at least once in %89,4 of the patients and %3,3 of the events that caused the feeding interruption were due to preventable causes. It was found that instability caused the most and the longest period of interruption in feeding, and the most caloric deficit was due to instability. When the duration of feeding interruption per event was evaluated, it was seen that feeding was interrupted for the longest time due to GI bleeding, and the shortest time was related to imaging studies. It was determined that adequate nutrition could not be provided in %50 of the patients due to interruption of enteral nutrition. Conclusion: Interruption of enteral nutrition leads to the inability to meet the daily calorie and protein needs of the patients and to prolongation of the hospitalization period. These interruptions should be minimized as much as possible and feeding should be started again as soon as possible. More research and internationally accepted protocols are needed to define appropriate fasting periods to reduce interruption of enteral feeding and related malnutrition in children.