Rat mesanesinde akut ürüner retansiyon sonrası gelişen iskemi reperfüzyon hasarının biyokimyasal olarak değerlendirilmesi

Abstract

Benign Prostat Hiperplazisi(BPH)'nde akut üriner retansiyon mesanede kan akımını azaltarak iskemiye neden olmaktadır. Kateterizasyon işlemi sonrası ise kan akımı tekrar artmakta ve bu şekilde mesanede oluşan iskemi reperfüzyona bağlı ortaya çıkan reaktif oksijen metabolitleri(ROM) ile doku hasan oluşmaktadır. Amacımız, akut üriner retansiyonda mesanede oluşan iskemi reperfüzyon hasarının ROM üzerine olan etkilerini görmek ve farklı antioksidan ajanlarla bu etkinin ne ölçüde önlenebileceğini belirlemektir. Ayrıca tekrarlayan üriner retansiyonun bu olay üzerine ek bir katkı yapıp yapmadığını araştırmaktır. Çalışmada toplam 45 adet Wistar Albino cinsi erkek rat kullanılmıştır. Sham grubu 5 erkek rattan, retansiyon ve tedavi grupları ise 8 'er erkek rattan olmak üzere toplam 6 grup oluşturulmuştur. Tedavi gruplarında allopürinol ve verapamil kullanılmıştır. Ratlann penil üretrası klemplendikten sonra diürez forse edilip overdistansiyon sağlanmıştır. 30 dakika overdistansiyonda bekletildikten sonra rat mesanesi 3F kateter ile boşaltılmıştır. Reperfüze edilen mesane bu şekilde 30 dakika bekletilip ratlar sakrifiye edilmiştir. Mesane dokusu alınarak malondiaIdehid(MDA) ve myeIoperoksidaz(MPO) ölçümü yapılmıştır. Retansiyon gruplarında hem MDA hem de MPO düzeyleri sham grubuna göre anlamlı oranda artmıştır. Rekürren retansiyon grubundaki artış retansiyon grubundaki artış kadar olmamakla beraber istatistiki olarak aralarında anlamlı bir fark bulunmamıştır. Tedavi gruplarında MDA ve MPO düzeyleri retansiyon grubu ile karşılaştırıldığında anlamlı olarak düşük bulunmuştur. MDA ve MPO değerleri açısından tedavi grupları hem kendi içinde hem de sham grubu ile karşılaştınldığmda istatistiksel bir farklılık gözlenmemiştir. Retansiyon gruplarında yükselen MDA ve MPO değerleri, akut üriner retansiyon sonrasında yapılan dekompresyon sonucu mesanede hasar oluştuğunu ve bu hasarda lökositlerin de rolünün olduğunu göstermiştir. Rekürren retansiyon mesanede biyokimyasal olarak ek bir hasara neden olmamaktadır. Hem allopürinolün hem de verapamilin oluşan hasan azaltmada etkili olduğu, ilaçların kombine kullanımının tekli ilaç tedavisine göre ek bir katkı sağlamadığı görülmüştür. 43

SUMMARY In Benign Prostatic Hyperplasia(BPH), acute urinary retention results in ischemia by decreasing bladder blood flow. The blood flow increases following catheterization and tissue injury occurs by reactive oxygen species(ROS) which is a product of ischemia-reperfusion of bladder. The aim of this study was to see the effects of ischemia-reperfusion injury on ROS in acute urinary retention and to determine whether these effects would be normalized by different antioxidant agents. Another aim of this study was to investigate the extra contribution of recurrent urinary retention on this event. We used 45 male Wistar Albino rats in our research. We formed six groups totaly, as a combination of 1 sham, 2 retention and 3 treatment groups including 5, 8, 8 male rats in each group respectively. In the treatment groups allopurinol and/or verapamil were used. After clamping the rat penil urethra, diuresis was forced and overdistension was maintained. After 30 minutes under overdistension the rats bladder was emptied with 3F catheter. After reperfiision of their bladders and waiting for 30 minutes in this condition, the rats were sacrificied. Bladder tissue samples were taken and malondialdehyde(MDA)-myeloperoxidase(MPO) measurements were made. In the retention groups both MDA and MPO levels were increased significantly when compared with the sham group. The increase in these parameters in the recurrent retention group wasn't statisticaly different from the retention group. In the treatment groups, decrease in MDA and MPO levels were found statistically important when compared with the retention group. We didn't find any significant difference between the treatment groups and treatment group and sham group. The following MDA - MPO increase in the retention groups show that the decompression following acute urinary retention, leads injury in the bladder and leukocytes have a role in this injury. We didn't find any additional biochemical injury in the recurrent retention bladder. We found that both allopurinol and verapamil were effective in decreasing the injury and the combination of these agents, compared with the mono-treatment, didn't make any additional benefit. 44