Radius distal uç intraartiküler kırıklarında tedavi sonuçlarımız ve distal radioulnar eklemin üç boyutlu komputerize tomografi ile değerlendirilmesi

Abstract

Distal radius kırıkları üst ekstremitenin en sık görülen yaralanmasıdır. Radius distal uç kırıklarında tedavinin amacı kırık iyileşmesinin başarılı ve özellikle radiokarpal ve radioulnar eklemlerin anatomik pozisyonda korreksiyonunu sağlamaktır. DRU eklemde görülen patolojilerin en yaygm sebebini distal radius intraartküler kırıkların anatomik olmayan kemik ve yumuşak doku iyileşmeleri oluşturur. Radius distal uç kırıklarında tedavi sonuçlarını ve her iki elbileğinde DRU eklemin üç boyutlu komputerize tomografi ile değerlendirmek için 1995-2005 yıllan arasında Pamukkale Üniversitesi Tıp Fakültesi Ortopedi ve Travmatoloji Anabilim Dalı'ında farklı metodlarla tedavi edilen 37 hastanın sonuçlarını inceledik. Bu kırıkların tedavisinde amaç, fragmanlar arasında normal anatomik dizilimi sağlamak, elde edilen bu dizilimi kaynama sağlanıncaya kadar muhafaza ederek elbileği ve elin fonksiyonlannm normal sınırlara getirmektir. Bu amaçla hastalara kapalı redüksiyonu takiben yapılan alçı ateli ile tespit, eksternal fixator ile ligamentotaksis, perkutan pinleme, bu metodlarla redüksiyon sağlanamayan hastalara açık redüksiyonu takiben internal tespit, internal tesbite ek olarak eksternal fixator ve kortiko-kansellöz kemik grefti koyarak uygun redüksiyon elde edilmeye çalışıldı. Hastalara kırık iyileşmesinden sonra DRU eklem subluksayonlarını değerlendirmek için elbilek pronasyon ve süpinasyonda üç boyutlu komputerize tomografi çekildi. Elde edilen sonuçlar istatistiksel olarak tek yönlü varyans analizi, Kruskal Wallis varyans analizi, Bonferroni düzeltmeli Mann Whitney U testi ve Ki-kare testi ile değerlendirildi. Buna göre en iyi anatomik ve fonksiyonel sonuçlan konservatif olarak alçı ateli ile tedavi ettiğimiz hastalarda aldık. Stabil ve eklemde minimal ayrılma ile birlikte görülen kırıkların tedavisinde kapalı redüksiyon ve alçı ateli ile tespit başarılıdır. Fakat intraartiküler çok parçalı ve instabil kırıkların tedavisinde cerrahi olarak açık redüksiyon, internal ve eksternal tespit yöntemlerine ek kortiko-kansellöz kemik grefti uygulanması gerektiği sonucuna vardık.DRU eklemin CT ile değerlendirilmesi sonucunda ise kırık olmayan elbileklerinde de DRU eklemde subluksasyonlara rastlandı. Bu nedenle DRU eklem instabilitelerinin tanısında CT'nin tek basma kullanılmasının yeterli olmadığı, hastaların iyi bir klinik muayenesinin de yapılması gerektiği sonucuna vardık.

SUMMARY Distal radius fractures are the most common injuries of the upper extremites. The aim of the management of end distal radius fractures is to heal fracture successfully and to provide correction of especially radiocarpal and radioulnar joints at the anatomical position. The most common causes of the disorders of DRU joints are the incorrect ligamentousus or bone healing of distal radius intraarticular fractures. To evaluate the results of radius end distal fracture management and the DRU joints at both sides of the wrist with 3D Computerized Tomography, we evaluated 37 patients treated with different methods at Pamukkale University School of Medicine Department of Trauma and Orthopedia during 1995-2005. The aim in the management of these fractures is to provide the normal anatomic arrangement between the fragments and to keep this arrangement untill the union, so that to bring the functions of the hand and the wrist to normal limits. For this purpose, following the closed reduction, we made fixation with plaster, ligamentotaxis with external fixator, percutan pinning, and we tried to get an adequate reduction with internal fixation after open reduction, external fixator and corticocancellose bone graft following internal fixation to patients that could not have been reducted by the first method. After the fracture healing, 3D CT of the wrist at supination and pronation position is taken to evaluate the DRU joint subluctations. The results were evaluated statistically with One- way variance analysis, Rruskal Wallis analysis, Bonferroni corrected Mann Whitney-U test and Chi-square analysis. According to the results, the best anatomical and conservative results were taken with the plaster splint. Fixation with the closed reduction and plaster splint in the treatment of fractures that are stabil and with minimal detachment was very succesfull. But, we agreed that, in the treatment of intraarticular multi- fragmented and unstable fractures, surgically open reduction, cortico-calcellose bone greft in addition to internal and external fixation methods must be used. By the evaluation of the DRU joint with CT, we observed subluctations at the wrists and the DRU joint that were not fractured. For this reason, as a 113conclusion we think that for the diagnosis of joint instabilities, we must not only use CT but also make a good physical examination. 114