Sıkışma tipi idrar kaçırması olan kadınlarda biofeedback yardımlı pelvik taban kas egzersizleri ve elektrik stimülasyonunun etkinliği

Abstract

Amaç: Sıkışma tipi idrar kaçırma (STİK) yakınması olan kadınlarda mesane eğitimine eklenen intravajinal biofeedback (BF) yardımlı pelvik taban kas egzersizleri (PTKE) ve intravajinal elektrik stimülasyonunun (ES) ayrı ayrı ve kombine kullanımını içeren konservatif yöntemlerin etkinliklerinin karşılaştırılması. Materyal Metod: Ürodinamik olarak STİK ve sıkışma baskın miks tip idrar kaçırma (MTİK) tanısı konmuş 70 hasta, randomize olarak 4 gruba ayrıldı. Birinci gruba (n:18) mesane eğitimi (ME), ikinci gruba (n:17) ME'ye ek olarak intravajinal basınç BF yardımlı PTKE (ME+BF), üçüncü gruba (n:18) ME'ye ek olarak intravajinal ES (ME+ES) ve dördüncü gruba (n:17) ME'ye ek olarak intravajinal basınç BF yardımlı PTKE + intravajinal ES (ME+BF+ES) uygulandı. Mesane eğitimi dört aşamalı olarak gerçekleştirildi. İlk olarak hasta alt üriner sistem hakkında bilgilendirildi. İkinci aşamada işemeyi erteleme ve acil idrar hissini önlemeye yönelik program uygulandı. Üçüncü aşamada iki işeme arasındaki süre her başarılı haftadan sonra 30 dakika artırılarak 2-4 saat olacak şekilde program uygulandı. Son olarak da hasta motive edilerek programa uyması için desteklendi. ME+BF grubunda ME'ye ek olarak biofeedback yardımlı PTKE 8 hafta süresince, haftada 3 gün, günde 20 dakika toplam 24 seans olacak şekilde hastanede gözetimli olarak uygulandı. Her seans kasma süresi 10 saniye, dinlenme süresi 20 saniye olan 40 siklustan oluşmaktaydı. ME+ES grubunda ME'ye ek olarak intravajinal ES 8 hafta süresince, haftada 3 gün, günde 20 dakika toplam 24 seans olacak şekilde hastanede gözetimli olarak uygulandı. ME+BF+ES grubunda ME'ye ek olarak her iki uygulama günde 20'şer dakika, haftada 3 gün, 8 hafta süresince toplam 24 seans olacak şekilde hastanede gözetimli olarak uygulandı. Tedavi öncesi ve tedavi sonunda (8.hafta) inkontinans ciddiyeti, inkontinans şiddeti (24 saatlik ped testi), PTK gücü (perineometre), sosyal aktivite düzeyi (Görsel Analog Skala (GAS)), yaşam kalitesi (Incontinence Impact Questionnaire (IIQ7)), cinsel fonksiyonlar (Index of Female Sexual Function (IFSF)), tedaviden memnuniyet düzeyi (Likert skalası), tedavi başarısı (kür/iyileşme) ve uygulamadan rahatsızlık düzeyi (GAS) değerlendirildi. Bulgular: ME grubunda PTK gücü, ME ve ME+BF gruplarında cinsel fonksiyonlar hariç tüm gruplarda başlangıç değerlerine göre tedavi sonunda inkontinans şiddeti, PTK gücü, işeme sıklığı, noktüri, inkontinans sayısı, ped sayısı, sosyal aktivite düzeyi, yaşam kalitesi ve cinsel fonksiyonlarda istatistiksel olarak anlamlı iyileşme olduğu gözlendi. Tedavi sonunda ME+ES ve ME+BF+ES gruplarında diğer iki gruba (ME ve ME+BF) göre inkontinans şiddeti, işeme sıklığı ve inkontinans sayısı açısından anlamlı düzeyde daha fazla iyileşme sağlandığı tespit edildi. Buna karşın, ME+ES ve ME+BF+ES, ME ve ME+BF grupları arasında inkontinans şiddeti, işeme sıklığı ve inkontinans sayısında iyileşme açısından anlamlı farklılık gözlenmedi.Tedavi sonunda, noktüri ve yaşam kalitesi açısından ME+ES ve ME+BF gruplarında ME grubuna göre, ME+BF+ES grubunda ise diğer üç gruba göre anlamlı düzeyde daha fazla iyileşme olduğu belirlendi. Bununla birlikte, ME+ES ve ME+BF grupları arasında noktüri ve yaşam kalitesinde iyileşme açısından istatistiksel olarak anlamlı farklılık saptanmadı. PTK gücü, ped sayısı, sosyal aktivite düzeyi, cinsel fonksiyonlar ve uygulamadan rahatsızlık düzeyi açısından dört grup arasında tedavi sonunda fark olmadığı gözlendi. Tedavi sonunda değerlendirilen tedavi başarısının (kür/iyileşme oranları) ME+ES ve ME+BF+ES gruplarında ME ve ME+BF gruplarına göre daha yüksek olduğu, benzer şekilde tedavi memnuniyetinin de ME+ES ve ME+BF+ES gruplarında ME ve ME+BF gruplarına göre daha fazla olduğu, her iki parametre açısından da ME+ES ve ME+BF+ES grupları arasında fark olmadığı ve en az hasta memnuniyetinin ME grubunda görüldüğü belirlendi. Sonuç: STİK'li kadınların tedavisinde ME'ye eklenen BF yardımlı PTKE ve/veya ES etkin ve tolere edilebilir tedavi seçenekleridir. İçerisinde ES bulunan kombinasyonlar, inkontinans şiddeti, işeme sıklığı, inkontinans sıklığı, tedavi başarısı ve tedavi memnuniyeti açısından daha etkilidir. Noktüri ve yaşam kalitesi açısından kombinasyon tedavileri etkinliği artırmaktadır, bununla birlikte en etkili kombinasyon ME+BF+ES'dir. Sonuç olarak STİK'li hastalarda, konservatif tedavi kombinasyonunun seçiminde hastanın ön planda olan şikayetleri ve hasta tercihi göz önünde bulundurulabilir.

Aim: To compare the effectiveness of conservative methods including individual and combined use of intravaginal biofeedback (BF) assisted pelvic floor muscle training (PFMT) and intravaginal electrical stimulation (ES) added to bladder training (BT) in women with urge urinary incontinence (UUI).Material and Method: 70 patients urodynamically diagnosed as UUI and mixed urinary incontinence with predominant urge symptoms divided into 4 groups. The first group (n = 18), bladder training (BT), the second group (n = 17) intravaginal pressure BF assisted PFMT in addition to the BT (BT + BF), the third group (n = 18) intravaginal ES in addition to the BT (BT + ES) and the fourth group (n = 17) intravaginal pressure BF assisted PFMT and intravaginal ES in addition to BT (BT + BF + ES) were performed. Bladder training was performed in four stages. Firstly, patients were informed about the lower urinary tract. In the second stage, a program aimed to prevent postponement of micturition and the sensation of urgency was applied. In the third stage, a program was applied until the time between the two micturition reaches to 2-4 hours, by increasing 30 minutes after each successful week. Finally, the patient was supported to fit the program by motivating. In BT+BF group, BF assisted PFMT in addition to BT was applied in hospital supervised for 8 weeks, 3 times a week, 20 minutes a day for a total of 24 sessions. Each session had 40 cycles, which consisted of 10 seconds contraction period, 20 seconds rest period. In BT+ES group, intravaginal ES in addition to BT was applied in hospital supervised for 8 weeks, 3 times a week, 20 minutes a day for a total of 24 sessions. In BT + BF + ES group, both application in addition to BT was applied in hospital supervised for 8 weeks, 3 times a week, 20 minutes a day for a total of 24 sessions. Before treatment and after 8 weeks of treatment, incontinence severity (24-hour pad test), PFM strenght (perineometre), the social activity level (Visual Analog Skala (VAS)), quality of life (Incontinence Impact Questionnaire (IIQ7)), sexual function (Index of Female Sexual Function (IFSF)), treatment satisfaction (Likert scale), treatment success (cure / improvement) and the level of discomfort of application (VAS) was detected.Results: It was observed statistically significant improvement in all groups except PFM strenght in BT group and sexual functions in BT and BT+BF group in terms of incontinence severity, PFM strenght, urinary frequency, nocturia, incontinence episodes, pad count, social activity level, quality of life and sexual functions at the end of treatment compared to baseline values. It was found to provide significantly greater improvement in incontinence severity, urinary frequency and incontinence episodes in the groups of BT+ES and BT+BF+ES compared to the other two groups (BT and BT+BF). However, there were no significant differences in the incontinence severity, urinary frequency and incontinence episodes between BT+ES and BT+BF+ES groups. Also there were no significant differences in same parameters between BT and BT+BF groups. At the end of treatment, it was determined to be significantly greater improvements in nocturia and quality of life in BT+ES group and BT + BF group compared to BT group, and BT + BF + ES group compared to the other three groups. However, there were no statistically significant differences in nocturia and quality of life in the groups of BT+ES and BT+BF. At the end of treatment, it was showed no difference in PFM strength, pad count, social activity level, sexual functions and application of the level of discomfort between four groups. The success of treatment (cure/improvement rates) was found significantly higher than the BT+ES group and BT+BF+ES group compared to BT and BT+BF groups at the end of treatment. Similarly, treatment satisfaction were also found higher in BT+ES and BT+BF+ES groups compared to BT and BT+BF groups. There were no differences between BF+ES and BT+BF+ES groups for both parameters. The least patient satisfaction were seen in the BT group. Conclusion: Conservative methods including individual and combined use of intravaginal BF assisted PFMT and intravaginal ES added to BT can be used as effective and tolerable treatment options in women with UUI. Combinations with ES is more effective in terms of incontinence severity, urinary frequency, incontinence episodes, treatment success and treatment satisfaction. Combination therapy increases the effectiveness in terms of nocturia and quality of life. However, the most effective combination is BT+BF+ES. As a result, in the treatment of women with UUI, patient's cardinal symptoms and choices may be considered in the selection of the combination of conservative treatment.