Mimarlık pratiğinde dijitalleşme bağlamında ideoloji olarak teknoloji ve Denizli ölçeğinde bir soruşturma

Abstract

Mimarlık disiplini birçok düşünceyi ve teknolojiyi devşirerek kendi pratiğine uygulayagelmiştir. Bu devşirme ve uygulamalardan biri 2000’ler sonrası teknolojinin imkânlarından olan dijitalleşmedir. Mimarlık disiplini ve mimarlık disiplininin ilişki kurduğu alanlar, dijitalleşme öncesi ile başlayıp dijitalleşmeyi takip ederek günümüze kadar olan süreç içerisinde incelenmiştir. Bu doğrultuda dijitalleşmenin getirdiği yeniliklerden olan sayısal üretim teknolojilerinin geleneksel olarak ustaların yaptığı zanaat, emek ve işçilik gibi konuların yerini alarak makine üretimi, hatasız üretim, üretim hızı ve üretim verimliliği gibi konuları açtığı görülmüştür. Bu çalışmada kavramsal olarak, mimarlık pratiğinde 2000’ler sonrası görünür olmaya başlayan teknoloji, dijitalleşme ve sayısal üretim teknolojilerine yönelik inceleme yapılmıştır. Bu incelemede; ideoloji olarak teknoloji, dijitalleşmeye ve sayısal üretim teknolojilerine gösterilen dayanıklılık, dirençlilik ve esneklik başlıkları, mimarlık pratiği özelinde ve ideoloji parantezi içinde ele alınmıştır. Geleneksel olarak bilinen ve kullanılan teknoloji ideolojik olarak dayanıklıdır. Bu doğrultuda ideolojik olarak inşa pratiklerini yürüten ustaların işçiliği ve emeği de dayanıklıdır. Yeni gelişmelere açık olmanın maddi imkânlarına sahip üst kesim, güncel teknolojiye belirli bir esneklik göstererek geleneksel olanın yerine kullanmaktadır. Nitelikli üst kesimin gösterdiği esneklik doğrultusunda ideolojik olarak dayanıklı teknoloji esnemekte ve güncel teknoloji zaman içinde sıradanlaşarak geleneksel olanın yerini almaktadır. Bu devinim yeni gelişen teknolojiler ile devam etmektedir. Bu doğrultuda Denizli yerel ölçeğinde mimarlık aktörleri ile bir anket çalışması yapılmıştır. Teknoloji, dijitalleşme ve sayısal üretim teknolojileri ile ilgili anlayış ve kullanım çerçevesinde ideolojik bir anket çalışması oluşturulmuştur.

The discipline of architecture has assembled many ideas and technologies and applied them to its own practice. One of these spolia and applications is digitalization, which is one of the resources of post-2000s technology. The discipline of architecture and the fields in which the discipline of architecture is related have been examined in the process, starting with pre-digitalization and following digitalization until today. In this direction, it has been observed that digital production technologies, one of the innovations brought by digitalization, replace issues such as craftsmanship, labor and traditionally done by masters and open up issues such as machine production, error-free production, production speed and production efficiency. Conceptually in this study, technology, digitalization and digital production technologies that began to be visible in architectural practice after the 2000s were examined. In this review; technology as an ideology, resilience to digitalization and digital production technologies, resilience and flexibility are discussed in the context of architectural practice and ideology. Traditionally known and used technology is ideologically durable. Ideologically, the workmanship and labor of the master craftsmen who carry out construction practices are also durable. The upper class, which has the financial means of being open to new developments, uses current technology instead of the conventional one by showing a certain flexibility. In line with the flexibility shown by the qualified upper class, ideologically durable technology is stretching and current technology is becoming ordinary over time and replacing the conventional one. This movement continues with new developing technologies. In this direction, a survey study was conducted with the architectural actors at the local scale of Denizli. An ideological survey study was created within the framework of the understanding and use of technology, digitalization and digital production technologies.