Juvenil idiopatik artrit tanılı hastaların klinik, laboratuvar ve tedavi izleminin değerlendirilmesi

Abstract

Juvenil idiopatik artrit (JİA) çocukluk çağının en sık görülen romatizmal hastalığıdır. Hastalığın kliniği ve demografik özellikleri toplumlar arasında farklılık göstermektedir. Çalışmamızda, Denizli Pamukkale Üniversitesi Tıp Fakültesi Pediatrik Romatoloji Kliniği’nde JİA tanısıyla takip edilen hastaların, demografik, klinik ve laboratuvar özelliklerini ortaya koymak, tedavi rejimleri ve yanıtlarını değerlendirmek, sonuçları literatür eşliğinde tartışmak amaçlanmıştır. Çalışmada 350 hasta dosyası incelendi ve kriterleri karşılayan 283 hasta çalışmaya dahil edildi. Cinsiyet dağılımı; 143 (% 50,5) kız ve 140 (% 49,5) erkek olarak saptandı. En sık görülen JİA alt tipi, oligoartiküler tip (% 73,9) ve en az görülen alt tip psöriatik artrit (% 1,4) idi. Diz ekleminin (% 65,4) en sık, temporomandibular eklemin (% 3,5) ise en az tutulan eklem olduğu görüldü. Hastaların 69’unda (%24,4) MEFV mutasyonu, 11’inde (%3,9) romatoid faktör (RF) ve 7’sinde (%2,5) Anti-siklik sitrüllenmiş peptid (Anti-CCP) pozitifliği mevcuttu. Anti nükleer antikor (ANA) pozitfiliği %38,5 oranında tespit edilmiş olup, ANA pozitifliği yönünden en yüksek hasta sayısı oligoartiküler JİA alt grubunda idi. Human lökosit antijen-B27 (HLA-B27) pozitifliği % 10,3 oranında saptanmış olup, en sık pozitiflik saptanan grup entezit ilişkili artrit olarak tespit edildi. Yirmi yedi hastanın takiplerinde üveit geliştiği gözlendi. Bu hastaların % 55,6’sında ANA pozitifliği mevcuttu. Hastaların tedavileri, remisyona girme oranları ve remisyona etki eden faktörler incelendi. Verilerin incelendiği dönemde 188 hastada remisyon sağlandığı görüldü. Remisyondaki hastaların % 57’si ilaçlı, % 43’ü ilaçsız remisyondaydı. Hastalık remisyonunda MEFV mutasyonu varlığının istatistiksel olarak anlamlı farklılık oluşturduğu tespit edildi. Çalışmamız sonucunda elde edilen veriler genel olarak literatürle uyumlu olsa da, bazı sonuçlarda literatür ile farklılıklar tespit edildi. Bu farklılıklar, JİA'nın etyopatogenezinde genetik ve çevresel faktörlerin etkili olduğunu desteklemektedir.

Juvenile Idiopathic Arthritis (JIA) is the most common rheumatic disease of childhood. The clinical and demographic characteristics of the disease vary among populations. Our study aimed to reveal the demographic, clinical, and laboratory features of patients diagnosed with JIA at the Pediatric Rheumatology Clinic of Pamukkale University in Denizli, to evaluate their treatment regimens and responses, and to discuss the results in the light of the literature. In the study, 350 patient files were reviewed, and 283 patients who met the criteria were included in the study. The gender distribution was 143 (50.5%) girls and 140 (% 49.5%) boys. The most common JIA subtype was oligoarticular type (73.9%), and the least common was psoriatic arthritis (1.4%). The knee joint (65.4%) was the most commonly involved, and the temporomandibular joint (3.5%) was the least. MEFV mutation was found in 69 patients (24.4%), rheumatoid factor (RF) in 11 (3.9%), and Anti-cyclic citrullinated peptide (Anti-CCP) positivity in 7 (2.5%). Anti-nuclear antibody (ANA) positivity was detected at a rate of 38.5%, with the highest number of patients in the oligoarticular JIA subgroup. Human leukocyte antigen-B27 (HLA-B27) positivity was found in 10.3% of patients, with the highest positivity detected in the enthesitis-related arthritis group. Uveitis developed during the follow-up of 27 patients, 55.6% of whom were ANA positive. The treatments of the patients, the rates of remission, and the factors affecting remission were examined. It was observed that 188 patients were in remission during the data review period. 57% of the patients in remission were on medication, while 43% were in remission without medication. The presence of MEFV mutation was found to make a statistically significant difference in disease remission. In conclusion, although the data obtained from our study generally agrees with the literature, some differences were observed. These differences support the influence of genetic and environmental factors in the etiopathogenesis of JIA.