Gelişimsel kalça displazisi tanılı hastaların abduksiyon ortezi ile tedavisinin orta-uzun dönem sonuçlarının değerlendirilmesi

Abstract

Kliniğimizde uyguladığımız Abduksiyon ortezi ile tedavi yaklaşımının gelişimsel kalça displazili hastaların uzun dönem tedavinin başarısının güvenliğinin değerlendirilmesini amaçladık. Retrospektif değerlendirilen bu çalışmada Pamukkale Üniversitesi Tıp Fakültesi Ortopedi ve Travmatoloji Kliniğinde Ocak 2010 – Haziran 2021 yılları abduksiyon ortezi yöntemi ile tedavi edilmiş gelişimsel kalça displazili tüm hastalar tıbbı kayıtları geriye doğru incelenmiştir. Araştırmada 89 hastanın verilerine ulaşıldı. Bilateral GKS’si bulunan hastalarla birlikte 140 kalçanın verileri incelemeye alındı. Hastalar telefon ile aranarak kontrol ve yeniden değerlendirme için hastaneye davet edildi. PACS sisteminden direk grafi kayıtları incelenerek çalışmaya dahil edildi. Ortalama 87,38 aylık hastalar 18,93 ay cihaz kullanımı bildirmişdir. Hastaların %85,4’ü kızdı ve sağ ekstremitede 13 kalça, sol ekstremitede 25 kalça ve bilateral 51 kalça vardı. GKD hastaların %50,7’si displazili, %41,4’ü süblükse ve %5,7’si çıkık patolojisi olduğunu gördük. Hastalarımızın %61,4’ü Tönnis Class 2 ile çoğunluktaydı. Tedavi sonrası tüm hastaların Tönnis sınıflaması Class 1 ile tedaviye olumlu cevap verdmiştir. Tedavi öncesi asetabular açı 37,07 ortalama dayken tedavi sonrası 16,98’e geriledi. Merkez kenar açısı 26,32 ve femur başı örtünmesi %86,74 idi. Hastaların patolojileri ile asetabular açı ve femur başı örtünmesi istatistiksel olarak anlamlıydı (p<0,050). Ekstremite yön ile açılardaki değişim istatistiksel olarak anlamlı değildi (p>0,050). Çıkık patolojili 10 hasta Tönnis 3 ve 1 hasta Tönnis 4 iken Displazili hastalar Tönnis Class 1 (%50,7) ve Class 2 (%49,3) ile daha iyi patoloji bildirmiştir. Hastalarımızın 4’ü (%2,9) Rezidüel asetabüler displazi vardı ve hiç Avasküler nekroz oluşmadı. Sonuç olarak Tönnis Class 1, Class 2 ve Class 3 hastalarda Abdüksiyon ortezi güvenle ve komplikasyonsuz uygulanabilir. Tönnis Clas 3 ve Clas 4 çıkık patolojili hastalarda Rezidüel asetabüler displazi gelişme olasılığını düşünerek hastaların klinik verilerinin daha iyi değerlendirilmesi ve Abdüksiyon ortezinin önerilmesi gerektiğini düşünüyoruz.

We aimed to evaluate the long-term durability of the abduction orthosis and treatment approach used in our clinic in patients with developmental hip dysplasia. June January 2010 – June 2021 In this study, which was evaluated retrospectively, medical records of all patients with developmental hip dysplasia who were treated with abduction orthosis method in Pamukkale University Faculty of Medicine Orthopedics and Traumatology Clinic were examined backwards. The data of 89 patients were obtained in the study. The data of 140 hips with patients with bilateral GCS were examined. Patients were called by phone and invited to the hospital for check-up and reassessment. Direct graphical records from the PACS system were examined and included in the study. The average patient reported using the device for 18.93 months out of an average of 87.38 months. 85.4% of the patients were female, with 13 hips on the right extremity, 25 hips on the left extremity, and 51 hips bilaterally. We observed that 50.7% of the patients with developmental dysplasia of the hip (DDH) were dysplastic, 41.4% were subluxed, and 5.7% had dislocation pathology. The majority of our patients, 61.4%, were in Tönnis Class 2. After treatment, all patients responded positively to the treatment with a Tönnis classification of Class 1. The pre-treatment acetabular angle was an average of 37.07, which decreased to 16.98 post-treatment. The center-edge angle was 26.32 and the femoral head coverage was 86.74%. There was a statistically significant correlation between the patients' pathologies and the acetabular angle and femoral head coverage (p<0.050). The change in angles with extremity direction was not statistically significant (p>0.050). Among the patients with dislocation pathology, 10 were Tönnis 3 and 1 was Tönnis 4, while patients with dysplasia reported better pathology with Tönnis Class 1 (50.7%) and Class 2 (49.3%). Four of our patients (2.9%) had residual acetabular dysplasia and no avascular necrosis occurred.As a result, Abduction orthosis can be applied safely and without complications in Tönnis Class 1, Class 2 and Class 3 patients. Considering the possibility of developing residual acetabular dysplasia in patients with Tönnis Clas 3 and Clas 4 dislocation pathology, we think that the clinical data of patients should be better evaluated and Abduction orthosis should be recommended.