Multiple miyelom tanılı konsolidasyon tedavisi veya otolog nakil sonrası lenalidomid idamesi alan hastalarda tedavi ilişkili toksisite ve sağkalımın değerlendirilmesi

Abstract

Amaç: Multiple miyelom kemik iliğiden köken alan malign plazma hücre hastalığıdır. Son yıllarda yeni ilaçların kullanıma girmesi ile sağkalım süreleri gitgide artmaktadır. Bu çalışmada, multiple miyelom tanılı konsolidasyon tedavisi veya otolog kök hücre nakli sonrası idame lenalidomid tedavisi alan hastalarda tedavi ilişkili toksisite ve sağkalımın değerlendirilmesi hedeflenmiştir. Yöntem: Bu çalışma 01.01.2010 ve 01.01.2021 tarihleri arasında Pamukkale Üniversitesi Tıp Fakültesi Hastanesi Hematoloji Kliniği’nde multiple miyelom tanısı ile idame lenalidomid tedavisi alan 85 hasta ile yapılmıştır. Hastaların yaş, cinsiyet, komorbid hastalıkları, tanı tarihleri, hastalık evresi, başvuru anındaki laboratuvar verileri, kemik iliğindeki plazma hücre oranı, miyelom tipi, hastaların aldığı tedaviler, hastaların aldığı tedavilere yanıtları, OKİT yapılıp yapılmadığı, OKİT (otolog kök hücre nakli) öncesi ve sonrası tedavi yanıtları, lenalidomid idame tedavisi başlama tarihi, lenalidomid idame tedavisi aldıkları süre, lenalidomid tedavisine bağlı gelişen yan etkiler, tedavi sırasında doz azaltma gerekip gerekmediği, lenalidomid idamesi sırasında yanıt derinliğinde artma olup olmadığı, takiplerinde nüks gelişip gelişmediği, sağkalıma ait veriler, hastalarda gözlenen toksisite tabloları değerlendirilmiştir. Primer sonlanım noktaları olarak progresyonsuz sağkalım süresi (PFS) ve genel sağkalım süresi (OS); sekonder sonlanım noktası olarak bir sonraki tedaviye kadar geçen süre olarak kabul edilmiştir. (TTNT). Bulgular: Tanı anındaki kemik iliği biyopsisindeki plazma hücre oranının artması kısa PFS ve OS ile ilişkili olduğu görüldü. Evre 1 ISS' nin diğer evrelere kıyasla daha iyi PFS ve OS ile ilişkili olduğu saptandı. İdame lenalidomid tedavisi xiii sırasında nötropeni, böbrek yetmezliği, karaciğer fonksiyon testlerinde artışa bağlı doz azaltması gerekebileceği görüldü. OKİT tedavisinin ve idame lenalidomid tedavisinin yanıt derinliğini arttırabileceği görüldü. İdame lenalidomid tedavisine bağlı olarak en sık hematolojik yan etkiler görüldü; ikinci ve üçüncü sıklıkta ise sırasıyla enfeksiyon ve deri toksisiteleri olduğu saptandı. İdame lenalidomid tedavisi altında yan etki gelişen hastalarda daha düşük oranda nüks geliştiği görüldü. Lenalidomid idame tedavisi altında nötropeni ve enfeksiyon gelişmesinin nüks olasılığını arttırmadığı görüldü. İdame tedavi süresinin artması ile PFS ve OS arasında korelasyon bulundu. Sonuç: İdame lenalidomid tedavisi ile progresyonsuz sağkalım ve genel sağkalımda iyileşmeler olmuştur. Tedavi sırasında gelişebilecek yan etkiler göz önünde bulundurularak gerekli durumlarda proflaktik tedavilerin verilmesi gerekmektedir. Lenalidomide bağlı gelişen yan etkiler ile genel sağkalım ve progresyonsuz sağkalım ilişkisini değerlendirebilemek için daha fazla çalışmaya ihtiyaç vardır.

Objective: Multiple myeloma is a malignant plasma cell disorder originating from the bone marrow. In recent years, survival rates have been steadily increasing with the introduction of new drugs. In this study, we aimed to evaluate treatment-related toxicity and survival outcomes in patients with multiple myeloma receiving maintenance lenalidomide therapy after consolidation therapy or autologous stem cell transplantation. Method: This study was conducted with 85 patients who were diagnosed with multiple myeloma and received maintenance lenalidomide therapy at the Hematology Clinic of Pamukkale University Faculty of Medicine Hospital between January 1, 2010, and January 1, 2021. Patients' age, gender, comorbid diseases, date of diagnosis, stage of the disease, laboratory data at the time of admission, plasma cell ratio in the bone marrow, type of myeloma, treatments received by the patients, responses to these treatments, responses before and after autologous stem cell transplantation (ASCT), start date of maintenance lenalidomide therapy, duration of maintenance lenalidomide therapy, side effects related to lenalidomide, whether dose reduction was necessary during treatment, whether there was an increase in the depth of response during maintenance lenalidomide therapy, whether there was a relapse during follow-up, survival data, and observed toxicity profiles were evaluated. The primary endpoints were progression-free survival (PFS) and overall survival (OS), and the secondary endpoint was time to next treatment (TTNT). xv Results: It was observed that the plasma cell ratio in the bone marrow biopsy at the time of diagnosis was associated with shorter PFS and OS. It was determined that stage 1 ISS was associated with better PFS and OS compared to other stages. During maintenance lenalidomide therapy, it was seen that dose reduction might be necessary due to neutropenia, renal failure, and increases in liver function tests. It was found that both ASCT treatment and maintenance lenalidomide therapy could increase the depth of response. The most common side effects related to maintenance lenalidomide therapy were hematological, followed by infections and skin toxicities in the second and third places, respectively. A correlation was found between the duration of maintenance therapy and PFS and OS. Conclusion: Progression free survival and overall survival improved with maintenance lenalidomide treatment. Side effects that may develop during treatment should be taken into consideration, and prophylactic treatments should be given when necessary. Further studies are needed to evaluate the relationship between lenalidomide-related side effects and overall survival and progression free survival.