Sosyo-ekonomik gelişmişlik düzeyine göre farklı illerde görev yapan fizyoterapistlerin mesleki tutum, mesleki memnuniyet ve iş doyumlarının incelenmesi

Abstract

Amaç: Sosyo-ekonomik gelişmişlik düzeyine göre farklı illerde görev yapan fizyoterapistlerin mesleki tutumlarını, mesleki memnuniyetlerini ve iş doyumlarını incelemektir. Gereç ve Yöntemler: Çalışmaya Denizli ve Muş illerinde görev yapan, en az bir yıllık çalışma deneyimine sahip olan gönüllü fizyoterapistler dahil edildi. Katılımcılara araştırmacılar tarafından hazırlanan 20 soruluk anketin yanı sıra Fizyoterapistlik Mesleğine Yönelik Tutum Ölçeği, Minnesota İş Tatmini Ölçeği, İş Doyumu Ölçeği, Mesleki Memnuniyet Skalası uygulandı. Bulgular: Çalışmaya Denizli ilinden 102 (yaş ortalaması 28,36 ± 5,07 yıl), Muş ilinden 53 (yaş ortalaması 29,47 ± 4,65 yıl) fizyoterapist katıldı. Denizli’deki fizyoterapistlerin %63,7’si, Muş’taki fizyoterapistlerin %51’i mesleklerinden memnun olduklarını ifade etti. Denizli’deki fizyoterapistlerin ortalama mesleki memnuniyet düzeyi, Muş’taki fizyoterapistlerden anlamlı derecede yüksekti (p=0,027). İş doyumu açısından her iki grup da yüksek seviyelerde iş doyumuna sahip olup, fiziksel koşullar ve kontrol otonomi alanlarında Denizli’deki fizyoterapistlerin iş doyumu daha yüksekti (p<0,005). Fizyoterapistlik Mesleğine Yönelik Tutum Ölçeği’nin tüm alt boyutlarında ve toplam puanı açısından Denizli’deki fizyoterapistlerin ortalama puanları, Muş’taki fizyoterapistlerden anlamlı derecede yüksekti (p≤0,005). Ayrıca, mesleki tutum, mesleki memnuniyet ve iş doyumu arasında istatistiksel açıdan anlamlı ilişkiler olduğu saptandı (p≤0,005). Çalışma ortamı ve temposu, maaş memnuniyeti ve mesleki gelişim fırsatları açısından da gruplar arasında belirgin farklılıklar gözlemlendi (p≤0,005). Sonuç: Çalıştığı ilin sosyo-ekonomik gelişmişlik düzeyinin, fizyoterapistlerin mesleki tutum, iş doyumu ve memnuniyeti üzerinde etkileri olabileceği saptandı. Denizli’deki fizyoterapistler, daha yoğun bir çalışma temposu, daha fazla mesleki gelişim fırsatı, daha yüksek iş doyumu ve mesleki memnuniyete sahipken; Muş’ta görev yapan fizyoterapistlerin gelir düzeyleri daha yüksekti. Bununla birlikte maaş memnuniyeti bakımından her iki grubun da düşük seviyede memnuniyet bildirmesi, maaşın tek başına iş tatminini sağlamada yeterli bir faktör olmadığını göstermektedir. Fizyoterapistlerin mesleki memnuniyetini artırmak, iş doyumlarını sağlamak ve olumlu mesleki tutum geliştirmelerini desteklemek için bölgesel farklılıkların göz önünde bulundurulduğu, kapsamlı ve bütüncül bir yaklaşım benimsenmelidir.

Aim: To investigate the professional attitudes, professional satisfaction and job satisfaction of physiotherapists working in different provinces according to the socio-economic development level. Materials and Methods: The study included volunteer physiotherapists working in Denizli and Muş provinces, with at least one year of working experience. In addition to the 20-item questionnaire devised by the researchers, the Attitude Scale Towards Physiotherapy Profession, Minnesota Job Satisfaction Questionnaire, Job Satisfaction Scale, and Occupational Satisfaction Scale were administered to the participants. Results: A total of 102 physiotherapists from Denizli (mean age 28.36±5.07 years) and 53 physiotherapists from Muş (mean age 29.47 ± 4.65 years) participated in the study. A total of 63.7% of physiotherapists in Denizli and 51% of physiotherapists in Muş indicated that they were satisfied with their profession. The mean occupational satisfaction level of physiotherapists in Denizli was found to be significantly higher than that of physiotherapists in Muş (p=0.027). With regard to job satisfaction, both groups exhibited high levels of job satisfaction. However, the job satisfaction of physiotherapists in Denizli was found to be higher in the areas of physical conditions and control autonomy (p<0.005). The mean scores for physiotherapists in Denizli were significantly higher than those for physiotherapists in Muş across all sub-dimensions and the total score on the Attitude Towards Physiotherapy Profession Scale (p≤0.005). Furthermore, statistically significant correlations were identified between professional attitude, professional satisfaction and job satisfaction (p≤0.005). Furthermore, notable discrepancies were evident between the groups with regard to the working environment and pace, salary satisfaction, and professional development opportunities (p≤0.005). Conclusion: The socio-economic development level of the province in which physiotherapists are employed has been identified as a potential influencing factor on their professional attitudes, job satisfaction and job performance. The physiotherapists in Denizli demonstrated a higher intensity of work, greater access to professional development opportunities, and higher levels of job and occupational satisfaction. In contrast, those working in Muş reported higher income levels. Nevertheless, the observation that both groups reported a relatively low level of satisfaction with regard to remuneration indicates that salary alone is not a sufficient factor in providing job satisfaction. In order to enhance the professional satisfaction of physiotherapists, to guarantee their job satisfaction and to facilitate their development of positive professional attitudes, a comprehensive and holistic approach that takes into account regional differences should be adopted.