Tüm vücut vibrasyonu tedavisinin polinöropatisi olan ve olmayan tip 2 diyabetik hastalar üzerindeki etkileri

Abstract

Diabetes mellitus (DM), insülin hormonunun salınımındaki veya etkisindeki yetersizlik nedeniyle karbonhidrat, protein ve yağ metabolizmasında bozulmalara yol açan kronik bir metabolizma hastalığıdır. Tip 2 diabetes mellitus (T2DM) tedavisinin temel unsurları; medikal tedavi, diyet ve egzersizden oluşur. Egzersiz, sadece glisemik kontrolü sağlamakla kalmaz, aynı zamanda fiziksel dayanıklılığı artırma, yaşam kalitesini yükseltme ve metabolik komplikasyonları azaltma gibi önemli katkılar sunar. Bu çalışmanın amacı, polinöropatisi olan ve olmayan T2DM hastalarında ağırlık eklenerek yapılan titreşimli vücut vibrasyonu (TVV) egzersizlerinin; polinöropatisi olmayan T2DM hastalarında ise yerde ağırlıklarla yapılan egzersizlerin antropometrik, esneklik, vücut kompozisyonu analizi, viseral ve abdominal yağ ölçümleri ve ultrason ile kas kalınlığı ölçümleri, fonksiyonel parametreler, yaşam kalitesi, nöropatik ağrı ve Fibroblast Büyüme Faktörü 21 (FGF-21), İnterlökin-10 (IL-10), osteokalsin, adiponektin, İnterlökin-6 (IL-6), Beyin Kaynaklı Nörotrofik Faktör (BDNF), C-reaktif protein (CRP), Myostatin gibi inflamatuar moleküller üzerindeki etkilerini araştırmaktır. Diyabetik polinöropatisi (DPN) olan 22 hasta DPN (+) TVV’e dahil edilirken, nöropatisi olmayan 46 hasta, DPN (-) TVV ve DPN (-) YERDE gruplarına rastgele olarak dağıtıldı. DPN (+) TVV ve DPN (-) TVV’deki hastalar, 12 hafta boyunca haftada 3 gün TVV egzersiz tedavisi almış; egzersizlerin süresi, set sayısı, frekansı, amplitüdü ve ağırlık kullanımı kademeli olarak artırıldı. DPN (-) YERDE grubundaki hastalar ise aynı egzersizleri benzer süre, set ve ağırlıkları kullanılarak mat üzerinde uyguladı. 12 haftalık egzersiz programı uygulanan hastalarda programın başında ve sonunda elde edilen veriler delta yöntemine göre değerlendirildiğinde antropometrik ölçümlerde; vücut kompozisyon analizi sonuçlarında; DPN(-) TVV ve DPN(-) YERDE grupları arasında fark çıkan ön kol fleksörleri hariç diğer ultrasonografik kas kalınlıklarında; DPN (+) TVV ve DPN (-) YERDE grupları arasında fark çıkan 6 Dakika Yürüme Testi (6DYT) hariç diğer fonksiyonel ölçümlerde; nöropatik ağrı skorlarında; DPN (+) TVV ve DPN (-) YERDE grupları arasında fark çıkan mental sağlık skoru hariç diğer Kısa Form-36 (SF-36) yaşam kalitesi skorlarında ve FGF-21, IL-10 osteokalsin, adiponektin, IL-6, BDNF, CRP, Mystatin ile ölçülen inflamatuar moleküllerin düzeylerinde gruplar arası istatistiksel anlamlı fark bulunmadı. Ancak her grubun kendi içinde egzersiz öncesine (EÖ) göre yapılan değerlendirmelerde ağırlık eklenerek yapılan TVV’nin DPN’si olan ve olmayan T2DM’li hastalarda ve yerde yapılan ağırlıklı egzersizlerin DPN’si olmayan T2DM’li hastalarda alt ekstremite kas gücünü artırmada, yağlanmayı azaltmada, fiziksel dayanıklılığı geliştirmede ve denge performansını iyileştirmede, yaşam kalitesini atırmada ve nöropatik ağrıyı azaltmada etkili olabileceğini ancak FGF-21 hariç inflamatuar moleküllerden IL-10, osteokalsin, adiponektin, IL-6, BDNF, CRP ve Myostatin düzeylerinde üzerinde etkili olmadığını göstermektedir. Sonuç olarak, ağırlık eklenerek yapılan TVV’nin DPN’si olan ve olmayan T2DM’li hastalarda ve yerde yapılan ağırlıklı egzersizlerin DPN’si olmayan T2DM’li hastalarda etkinlikleri birbirine benzer bulunmuştur. Elde edilen bulgular, özellikle egzersiz yapma kapasitesi sınırlı T2DM hastaları için yerde ağırlıklarla çalışmanın veya ağırlık eklenerek yapılan TVV egzersizlerinin etkili ve güvenilir yöntemler olarak kullanılabileceğini göstermektedir.

Diabetes mellitus (DM) is a chronic metabolic disease that leads to impairments in carbohydrate, protein, and fat metabolism due to deficiencies in insulin hormone secretion or action. The cornerstone of type 2 diabetes mellitus (T2DM) treatment includes medical therapy, diet, and exercise. Exercise not only helps improve glycemic control but also enhances physical endurance, improves quality of life, and reduces metabolic complications. The aim of this study is to investigate the effects of weighted whole-body vibration (WBV) exercises in T2DM patients with and without polyneuropathy and ground-based weighted exercises in T2DM patients without polyneuropathy on anthropometric parameters, flexibility, body composition analysis, visceral and abdominal fat measurements, muscle thickness measurements via ultrasound, functional parameters, quality of life, neuropathic pain, and levels of inflammatory molecules such as Fibroblast Growth Factor 21 (FGF-21), Interleukin-10 (IL-10), osteocalcin, adiponectin, Interleukin-6 (IL-6), Brain-Derived Neurotrophic Factor (BDNF), C-reactive protein (CRP), and myostatin. In this study, 22 patients with diabetic polyneuropathy (DPN) were included in the DPN (+) WBV group, while 46 patients without neuropathy were randomly assigned to the DPN (-) WBV and DPN (-) GROUND groups. Patients in the DPN (+) WBV and DPN (-) WBV groups underwent WBV exercise therapy three times per week for 12 weeks. The duration, number of sets, frequency, amplitude, and weights used in the exercises were progressively increased. Patients in the DPN (-) GROUND group performed the same exercises on a mat with similar durations, sets, and weights. Data obtained at the beginning and end of the 12-week exercise program were evaluated using the delta method. No statistically significant differences were found between the groups in terms of anthropometric measurements; body composition analysis results; ultrasonographic muscle thicknesses, except for forearm flexors between the DPN (-) WBV and DPN (-) GROUND groups; functional measurements, except for the 6- minute walk test (6MWT) between the DPN (+) WBV and DPN (-) GROUND groups; neuropathic pain scores; SF-36 quality of life parameters, except for mental health between the DPN (+) WBV and DPN (-) GROUND groups; and levels of inflammation-related biomarkers, including IL-10, osteocalcin, adiponectin, IL-6, BDNF, CRP, and myostatin, except for FGF-21. However, within-group comparisons revealed that weighted WBV exercises were effective in improving lower extremity muscle strength, reducing fat, enhancing physical endurance, improving balance performance, increasing quality of life, and reducing neuropathic pain in T2DM patients with and without neuropathy. Similarly, weighted mat-based exercises were effective in achieving these outcomes in T2DM patients without neuropathy. Despite these benefits, the exercises had no significant effect on inflammation-related biomarkers, except for FGF-21. In conclusion, weighted WBV exercises in T2DM patients with and without neuropathy, as well as weighted mat-based exercises in T2DM patients without neuropathy, were found to have similar effectiveness. The findings suggest that both approaches can serve as effective and safe methods, particularly for T2DM patients with limited exercise capacity.